ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΥΚΟΝΟΥ

Το νησί γνώρισε την καταστροφή από τις επιδρομές των Καταλανών (1292) και του Χερεντίν Μπαρμπαρόσα (1537). Στην τελευταία μάλιστα, μεγάλο μέρος του πληθυσμού κατέληξε στα σκλαβοπάζαρα και όσοι κατάφεραν να διαφύγουν, μετανάστευσαν στη γειτονική Τήνο. Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, η Μύκονος αρχίζει να ευημερεί χάριν στο προνομιακό καθεστώς που απολάμβαναν οι Κυκλάδες. Μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, ωστόσο, οι όρμοι και τα λιμάνια της –όπως και αυτά της γειτονικής και έρημης Δήλου- υπήρξαν καταφύγια πειρατών. Χάρη στην πειρατεία, τη ναυτιλία και το εμπόριο, κατά τον 18ο αιώνα το νησί γνωρίζει μεγάλη ακμή, γεγονός που επιβεβαιώνεται από τη μεγάλη ναυτική δύναμη που συγκεντρώνεται εδώ στις παραμονές της Επανάστασης. Ένας στόλος από 22 πολεμικά πλοία και 450 άντρες συμμετείχε ενεργά στις συγκρούσεις, ενώ η Μαντώ Μαυρογέννους (1797-1840) αναδεικνύεται σε μία από τις σημαντικότερες μορφές του αγώνα, επανδρώνοντας και αρματώνοντας καράβια για τις ανάγκες της Επανάστασης. Το 1830 εντάσσεται στην επικράτεια του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους, ωστόσο η ανάπτυξη της ατμοπλοΐας είχε ως αποτέλεσμα τη σταδιακή παρακμή του νησιού, που ακολούθησε τη μοίρα και των άλλων νησιών. Στη συνέχεια έρχεται η μετανάστευση προς τις παραδουνάβιες χώρες και την Αμερική για να ολοκληρώσει την εικόνα της παρακμής, η οποία κράτησε μέχρι και τη δεκαετία του 50, περίοδο κατά την οποία η Μύκονος αρχίζει να αναπτύσσεται ως διεθνής τουριστικός προορισμός.