Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΤΕ ΓΚΟΛ

Στις 28 Απριλίου του 1969 ο Κάρολος ντε Γκολ παραιτείται από την Προεδρία της Γαλλίας κλείνοντας μια από τις σημαντικότερες περιόδους της σύγχρονης Ιστορίας της χώρας. Ο θριαμβευτής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είχε κληθεί ως σωτήρας να επιστρέψει στην πολιτική σκηνή σχεδόν μια δεκαετία νωρίτερα, υπό αμφιλεγόμενες συνθήκες που είχαν κάνει τον Ζαν Πολ Σαρτρ να δηλώσει «θα προτιμούσα να ψηφίσω τον Θεό». Οποιες και αν ήταν οι αντιρρήσεις προς το πρόσωπό του- και ήταν αρκετές- το βέβαιο είναι ότι άφησε πίσω του ένα σημάδι που παραμένει ανεξίτηλο.
Την 1η Ιουνίου του 1958, μετά την κατάρρευση της Τέταρτης Δημοκρατίας και το ξέσπασμα των γεγονότων της Αλγερίας που ζητούσε την ανεξαρτησία της, ο Ντε Γκολ ορίστηκε πρωθυπουργός με έκτακτες εξουσίες για διάστημα έξι μηνών. Πρώτη του μέριμνα ήταν η αναθεώρηση του Συντάγματος και η μετατροπή του πολιτεύματος σε μια ισχυρή προεδρική
δημοκρατία. Οι Γάλλοι είπαν το «ναι» με δημοψήφισμα τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς: η Πέμπτη Δημοκρατία, της οποίας θεωρείται ο ιδρυτής, παραμένει σταθερή ως σήμερα.
Οι εκλογές που ακολούθησαν έδωσαν μια άνετη πλειοψηφία στον Ντε Γκολ και τους υποστηρικτές του και τον Δεκέμβριο ο Στρατηγός εξελέγη στην προεδρία της χώρας. Θα εξέτιε δυο συνεχείς θητείες, κερδίζοντας και τις προεδρικές εκλογές του 1965- τις πρώτες με άμεση ψηφοφορία από τον λαό- στον δεύτερο γύρο, απέναντι στον σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν.
Τα επιτεύγματα της δεκαετίας Ντε Γκολ και της λεγόμενης «πολιτικής του μεγαλείου» που ακολούθησε είναι πολλά- από την εισαγωγή ενός καπιταλισμού με ισχυρό κρατικό παρεμβατισμό και την παγίωση των «Τριάντα ένδοξων χρόνων» που έφεραν τους Γάλλους στην πρώτη οικονομική θέση της Ευρώπης ως την ανάδειξη της χώρας σε μεγάλη παγκόσμια δύναμη και την ενίσχυση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της. Εξίσου όμως πολλά είναι και τα ακανθώδη ζητήματά της.
Ο Στρατηγός έκανε πολλούς εχθρούς. Αντίθετος στο αγγλοσαξονικό ατλαντικό πνεύμα και την ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών, εργάστηκε για μια ισχυρή Ευρώπη « από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια» με θεμέλιο τον γαλλογερμανικό άξονα και πολιτική ύφεσης προς τη Σοβιετική Ενωση. Απέσυρε τη Γαλλία από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, άσκησε τρεις φορές βέτο στην ένταξη της Βρετανίας στην ΕΟΚ, αναγνώρισε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, επέβαλε εμπάργκο εξοπλισμών στο Ισραήλ τρεις μέρες πριν από τον Πόλεμο των Εξι Ημερών, υπέδειξε στην Ουάσιγκτον να αποσυρθεί από το Βιετνάμ και μίλησε στον Καναδά για «ελεύθερο Κεμπέκ». Αν και πίστευε ότι ο πόλεμος στην Αλγερία μπορούσε να κερδηθεί στρατιωτικά, θεωρούσε ότι κάτι τέτοιο δεν θα ήταν διεθνώς αποδεκτό. Προτίμησε να δεχθεί την ανεξαρτησία τού ως τότε «γαλλικού εδάφους», δυσαρεστώντας τους γάλλους εποίκους και προκαλώντας μια σειρά από απόπειρες δολοφονίας εναντίον του από την Οργάνωση του Μυστικού Στρατού (ΟΑS). Ο βαθύς συντηρητισμός και ο εθνικισμός του τον έφεραν επίσης σε μόνιμη αντιπαράθεση με την Αριστερά, με αποκορύφωμα τα γεγονότα του Μάη του ΄68. Λέγεται ότι ο Στρατηγός εξέτασε σοβαρά το ενδεχόμενο καταστολής των διαδηλώσεων με τη βοήθεια του Στρατού. Ακόμη και αν είναι αλήθεια, δεν το τόλμησε. Παρ΄ ότι οι εκλογές του Ιουνίου του 1968 ενίσχυσαν σημαντικά την πλειοψηφία του κόμματός του, ο Ντε Γκωλ έχει πληγεί βαθιά από τα γεγονότα του Μάη: τον Απρίλιο του 1969, σε μια κίνηση που πολλοί θεωρούν ηθελημένη πολιτική αυτοκτονία, ζητεί με δημοψήφισμα την αποδυνάμωση της Γερουσίας και, όταν ηττάται, παραιτείται από το προεδρικό αξίωμα. Αποσύρεται στο Κολομπέ-λε-ντεζ-Εγκλίζ, όπου θα πεθάνει τον Νοέμβριο του 1970, δυο εβδομάδες προτού συμπληρώσει τα 80 του χρόνια.  (από το ΒΗΜΑ της 28ης Δεκεμβρίου 2008)