Εκείνη η μέρα ήταν πολύχρωμη. Όχι μόνο γιατί όλοι οι συμμετέχοντες είχαν βάλει τα γιορτινά τους αλλά και από τα λάβαρα που ανέμιζαν. Έβλεπες το σφυροδρέπανο δίπλα στην αστερόεσσα, το
βενιζελικό δίκωχο κοντά στο στέμμα και κάπου ανάμεσα τη βρετανική σημαία. H τελευταία ίσως να ήταν και η πιο σημαντική αφού η χώρα αυτή -είχε την απόλυτη συνηγορία των άλλων υπερδυνάμεων της εποχής- για να ελέγξει τη δική μας…
Κανένας ανυποψίαστος δεν μπορούσε να φανταστεί ότι γρήγορα αυτό το πολύχρωμο πανηγύρι θα χαλούσε, ότι σύντομα τα κοντάρια θα γίνονταν όπλα και τα ενωτικά «χωνιά» ντουτούκες της Αστυνομίας και της Χωροφυλακής που θα σκόρπιζαν τον πανικό ή θα αποτελούσαν σημάδια επιβολής της «άλλης πλευράς».
Όμως, οι έμπειροι περί τα πολιτικά γνώριζαν. Ο διχασμός μεταξύ βενιζελικών και βασιλικών (ο χρονολογημένος από τα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα) δεν είχε κοπάσει. Υπήρχαν ακόμα οι απότακτοι του κινήματος του ’35…
Από την άλλη, ήταν ακόμα έντονη και η «αντιπαράθεση του βουνού». Ο αγώνας ενάντια στους ναζί επιβολείς δεν ήταν ενωτικός. Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου έμεινε στην ιστορία γιατί ήταν το μόνο γεγονός κοινής δράσης των δύο κυρίαρχων «στρατοπέδων»…
Οι συνεργάτες του κατακτητή (γερμανοτσολιάδες ή μαυραγορίτες) ουδέποτε θα μπορούσαν να ζήσουν αρμονικά με τους Αριστερούς της Ανάφης και της Γαύδου (του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου)…
Ακόμα, δεν ήταν λίγες οι φορές που όχι μόνο οι πολιτικοί αλλά και οι αξιωματικοί που βρέθηκαν από το 1941 στη Μέση Ανατολή «είχαν φάει τα μουστάκια τους»…
Έτσι, από τη 12η Οκτωβρίου στην ιστορία έμελλε να μείνουν μόνο οι λιγοστές ασπρόμαυρες φωτογραφίες της ημέρας αλλά και το εκπληκτικό έργο του χαράκτη Τάσσου («Η απελευθέρωση της Αθήνας») για να συμβολίζει το ενθουσιώδες, το ενωτικό αλλά κυρίως το πολύχρωμο της υπόθεσης. Αυτό που γρήγορα έγινε μονόχρωμο. Από το αίμα!
Η γιορτή κράτησε μερικές ημέρες ακόμα. Στις 18 του μηνός η κυβέρνηση του Καΐρου, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, φτάνει στην Ελλάδα. Ο «Γέρος» εκφωνεί τον ιστορικό «λόγο της πλατείας Συντάγματος» έχοντας μαζί και τέσσερις ΕΑΜίτες υπουργούς.
Αυτόπτης μάρτυρας εκείνης της ημέρας περιέγραψε το ενωτικό κλίμα εκείνης της ημέρας. Ο διοικητής της Αστυνομίας Πόλεων στην Αθήνα Άγγελος Έβερτ (πατέρας του μετέπειτα προέδρου της Ν.Δ. και προσφάτως μεταστάντος Μιλτιάδη Έβερτ), που είχε τοποθετηθεί στη θέση αυτή από τους Γερμανούς, φώναζε με όλη τη δύναμη της ψυχής του στους διαδηλωτές να παραμερίσουν για να περάσει το αυτοκίνητο «του κυρίου υπουργού της Γεωργίας».
Υπουργός Γεωργίας ήταν ο Γιάννης Ζέβγος, ηγετικό στέλεχος (μέλος του Πολιτικού Γραφείου) του ΚΚΕ…
Τι απέγιναν οι τρεις πρωταγωνιστές της μικρής μας ιστορίας; Ο Έβερτ έφτασε στο ύψιστο υπηρεσιακό αξίωμα (αρχηγός του Σώματος) αφού, πρώτα, είχε διατάξει -με τη συγκατάθεση του πρωθυπουργού- το «πυρ» στα Δεκεμβριανά. Ο Ζεύγος παραιτήθηκε (μαζί με τους άλλους ΕΑΜίτες υπουργούς) μόλις ξέσπασαν αυτά και δολοφονήθηκε από ακραία στοιχεία της «άλλης πλευράς» στις 20 Μαρτίου 1947 στη Θεσσαλονίκη. Τέλος ο «αυτόπτης μάρτυς» συνελήφθη την ημέρα της παραίτησης – κι αφού οι αστυνομικές δυνάμεις τον έβαλαν να… φάει την προκήρυξη του ΚΚΕ που είχε στην τσέπη του, οδηγήθηκε στο Τμήμα και δύο εικοσιτετράωρα μετά μεταφέρθηκε στον Πειραιά. Εκεί, μαζί με άλλους συλληφθέντες, επιβιβάστηκε σε πλοίο με προορισμό την Αφρική. Εξορίστηκε στην Ελ Ντάμπα!
Αυτά και πάρα πολλά έγιναν, με αίμα νωπό να κυλά στους δρόμους αλλά και στα βουνά από τις ημέρες της απελευθέρωσης μέχρι την Κυριακή 31 Μαρτίου 1946, όταν έγιναν οι πρώτες μετακατοχικές εκλογές (από τη διενέργεια των οποίων συμπληρώθηκαν την Πέμπτη 65 ολόκληρα χρόνια). Αλλά ακόμα περισσότερο αίμα κύλησε από την ημέρα εκείνη και για 3,5 έτη αργότερα…
Ουσιαστικά από τις 18 Οκτωβρίου 1944 η Αθήνα και η Ελλάδα είχαν βγάλει -σε έξι, μόλις, ημέρες- τα γιορτινά τους.
Κι έμειναν μόνο στην ιστορία (και πουθενά αλλού) τα λόγια του Γεωργίου Παπανδρέου από το μπαλκόνι του κτιρίου, όπου σήμερα στεγάζεται το πολυκατάστημα Public:
«Με την ευθύνη του Κυβερνήτου διακηρύττω και επιθυμώ να γίνει κοινή συνείδησις, ότι χωρίς την εθνικήν μας ένωσιν τα υπέρτατα συμφέροντα του έθνους και του λαού μας διατρέχουν τον έσχατον κίνδυνον. Μόνο η εθνική ένωσις σώζει. Αλλά, ευτυχώς, δεν υπάρχει κανείς λόγος ανησυχίας. Όλαι αι δυνάμεις, αι οποίαι συνεργάζονται εις την κυβέρνησιν, έχουν αποδείξει ότι κατέχονται από την πίστην της εθνικής ενώσεως»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου