ΠΕΝΗΝΤΑ ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΕΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

Στο μέσον ο Μαρκεζίνης, δεξιά ο  Παυσ. Λυκουρέζος

Την 3η Φεβρουαρίου 1955 ήλθε η «ώρα μηδέν» για τον Σπύρο Μαρκεζίνη. Ξεκινούσε το δεύτερο, πιο φιλόδοξο αυτή τη φορά, προσωπικό πολιτικό του εγχείρημα: έφερε στη ζωή το Κόμμα Προοδευτικών με στόχο πάντα να εκφράσει τη μεγάλη Κεντροδεξιά κι έχοντας κατά νου την κλονισμένη υγεία του πρωθυπουργού Παπάγου.Αυτό, άλλωστε, τονιζόταν και στην ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος «η φιλοδοξία (του) να προσφέρει εις τον μοχθούντα λαό μας, λύσιν εξασφαλίζουσα ομαλήν διαδοχήν, δημοκρατικήν εξέλιξιν και πρόοδον».
Από τη μήτρα του Ελληνικού Συναγερμού προέρχονταν και οι 30 βουλευτές που το
στελέχωσαν, οι οποίοι -λόγω του κατακερματισμού των δυνάμεων του Κέντρου- κατέστησαν τους Προοδευτικούς αξιωματική αντιπολίτευση.
Τον Μαρκεζίνη ακολούθησαν οι υπουργοί του στρατάρχη Παυσανίας Λυκουρέζος, Κωνσταντίνος Παπαγιάννης, Θάνος Καψάλης, Παναγιώτης Σιφναίος, Αλέξανδρος Καραθεόδωρος και Γεώργιος Ρωμανός καθώς και οι: Γεράσιμος Βασιλάτος, Κωνσταντίνος Βοβολίνης, Αλέξανδρος-Κωνσταντίνος Βούλτζος,
Κωνσταντίνος
Δανιηλίδης, Χρήστος Ζαλοκώστας, Θεόδωρος Λέκας, Θεόδωρος Μανωλόπουλος, Κωνσταντίνος Μπακόλας, Κωνσταντίνος Μπαρούνος, Ευστράτιος Νουλέλης, Εμμανουήλ Οικονόμου-Κωλέττης, Νικόλαος Πανταζής, Αλέξανδρος Παπαδόπουλος, Νικόλαος Πετρίδης, Δημήτριος Πλαγιάννης, Θεόδωρος Σαράντης, Ελένη Σκούρα (η πρώτη γυναίκα βουλευτής), Παναγιώτης Σταθόπουλος, Παύλος Τσακιρίδης, Δημήτρης Τσαούσης, Αντώνης Φωστηρίδης (Τσαούς Αντών) και Χασάν Χατίπογλου.
Ένα χρόνο μετά (κι ενώ τον αποβιώσαντα Παπάγο είχε διαδεχθεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής), διενεργήθηκαν εκλογές, στις οποίες ο Μαρκεζίνης δοκίμασε μεγαλύτερη ψυχρολουσία απ’ ό,τι το 1950 με το Νέο Κόμμα: Οι Προοδευτικοί με ποσοστό 2,22% έμειναν εκτός Βουλής! Στη συνέχεια όμως απέκτησαν ένανμοναδικό εκπρόσωπο, το βουλευτή της ΕΡΕ Πέτρο Μόντζαλα, που προσχώρησε στις τάξεις τους.
Έκτοτε ο Μαρκεζίνης επιδόθηκε σ’ ένα δυναμικό αντι-καραμανλικό αγώνα φτάνοντας στο σημείο να πει, σε ομιλία του στον κινηματογράφο «Αττικόν», στις 10 Φεβρουαρίου 1957: «Θα χρειαστεί να δημιουργήσωμεν μιαν Ικαρίαν (σ.σ.: τόπο εξορίας) και διά τα παράσιτα της Δεξιάς».
Σ’ αυτόν τον αγώνα είχε μαζί του το λογοτέχνη Μ. Καραγάτση (παρότι ο αδελφός του Κωνσταντίνος Ροδόπουλος ήταν κορυφαίο στέλεχος της ΕΡΕ και πρόεδρος της Βουλής) αλλά και μια ιδιαιτέρως μαζική (για τα δεδομένα του κόμματος) νεολαία, από την οποία ξεπήδησαν έξι βουλευτές της μεταπολίτευσης: πέντε εκλεγέντες (οι Κωνσταντίνος Ευμοιρίδης, Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης, Γεώργιος Παναγιωτόπουλος, Ιπποκράτης Σαββούρας, Δημήτρης Χλωρός) με τη Νέα Δημοκρατία και ένας (ο Φοίβος Κούτσικας) με το ΠΑΣΟΚ!
Παραμονές των εκλογών του 1958 το Κόμμα Προοδευτικών έφτασε στο «παρά ένα» να συνεργαστεί με την… ΕΔΑ. Ο Μαρκεζίνης όμως έκανε πίσω λέγοντας ότι «αν εγώ εξασφάλιζα την πλειοψηφία, θα ξεσήκωνα λαϊκούς χειμάρρους από την Κοκκινιά και την Καισαριανή προς τα Ανάκτορα για να πάρω την εντολή. Είναι καιρός όμως για τέτοιο ξεσηκωμό; Δεν είναι…».
Τελικά συνέπραξε με τους αρχηγούς τριών άλλων μικρών κομμάτων (τον Σάββα Παπαπολίτη της ΕΠΕΚ, τον Αλέξανδρο Μπαλτατζή του ΚΑΕ και τον Στέλιο Αλαμανή του ΔΚΕΛ), και έλαβε ποσοστό 10,62%. Από τους Προοδευτικούς εκλέχτηκε μόνο ο Μαρκεζίνης, ο οποίος στη συνέχεια απέσπασε έναν από την ΕΡΕ (τον Ευάγγελο Σαββόπουλο) και έναν από την ΕΔΑ (τον Διονύσιο Λεονάρδο) και συγκρότησε τριμελή Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Στις εκλογές του 1961 συνεργάστηκε με τον Γεώργιο Παπανδρέου και την Ένωση Κέντρου και βρέθηκε πάλι στη Βουλή, ηγούμενος 16μελούς Κ.Ο., στην οποία συμμετείχαν, πέραν του ιδίου οι: Θάνος Καψάλης, Γεώργιος Τσάκαλος, Αντώνης Φωστηρίδης, Νικόλαος Στειρόπουλος, Χασάν Χατίπογλου, Αλέξανδρος Καραθόδωρος, Νικόλαος Αλαβάνος (πατέρας του τέως προέδρου του Συνασπισμού Αλέκου Αλαβάνου), Παυσανίας Λυκουρέζος, Κωνσταντίνος Βοβολίνης, Απόστολος Γρηγοριάδης, Αλέξανδρος Παπαδόπουλος, Εμμανουήλ Ζαννής, Θεόδωρος Μανωλόπουλος και Γεράσιμος Βασιλάτος.
Στις κάλπες του 1963, το Κ.Π. Κατήλθε αυτόνομο και δοκίμασε νέα ήττα: Με ποσοστό 3,73% εξέλεξε δύο βουλευτές, τον Ευάγγελο Ανερούση στις Κυκλάδες και τον Χασάν Χατίπογλου στη Ροδόπη. Ο Μαρκεζίνης, μένοντας ο ίδιος εκτός Βουλής, έδωσε… θρησκευτική ερμηνεία της ψήφου: «Τι να κάνουμε; Μας προτίμησαν μόνο οι… καθολικοί και οι… μουσουλμάνοι!».
Σ’ εκείνες τις εκλογές υποψήφιος του κόμματος ήταν κι ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής της εποχής, ο Κώστας Νεστορίδης της ΑΕΚ.
Λίγους μήνες αργότερα, το 1964, το Κ.Π. συνεργάστηκε με την ΕΡΕ αφού από την ηγεσία της τελευταίας είχε αποχωρήσει ο Καραμανλής. Βουλευτές του εκλέχτηκαν ο Μαρκεζίνης και οι Χατίπογλου, Ανερούσης, Στειρόπουλος, Καραθόδωρος, Χρήστος Πιμπλής, Γεώργιος Γραφάκος και Τριαντάφυλλος Μιχαηλίδης. Στη συνέχεια κι ενώ η χώρα βάδιζε (υποτίθεται) στις εκλογές της 28ης Μαΐου 1967, το Κόμμα Προοδευτικών είχε ανακοινώσει ότι δεν θα πάρει μέρος. Από την 1η Φεβρουαρίου εκείνου του έτους (ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία») ο Μαρκεζίνης είχε πει: «Εκλογές δεν θα γίνουν. Φοβούμαι τον άγνωστο συνταγματάρχη».Έτσι κι έγινε!