ΝΙΚΟΣ ΠΕΝΤΖΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

Υπάρχουν κάποιες σπάνιες στιγμές στον αθλητισμό, που χωρίς προφανή αιτία, ορισμένοι αθλητές δίνουν ραντεβού με την ιστορία. Αθλητές όχι ιδιαίτερα προικισμένοι από τη φύση, χωρίς ιδιαίτερο ταλέντο, που όμως σε κάποια δεδομένη στιγμή, κάποια μαγική στιγμή, κάνουν την υπέρβαση. Όταν η υπέρβαση αυτή γίνεται επί 90 λεπτά, τότε μένει στην ιστορία με ανεξίτηλα γράμματα. Και ο Νίκος Πεντζαρόπουλος είχε το δικό του ραντεβού με την ιστορία, μια βροχερή καλοκαιρινή βραδιά του 1952. Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος, γεννήθηκε το 1927. Έπαιζε τερματοφύλακας και το 1943 σε ηλικία 16 ετών μεταγράφηκε στον Πανιώνιο. Μετά από λίγους μήνες πήρε θέση βασικού κάτω από τα δοκάρια των κυανέρυθρων. Στην εθνική ομάδα όμως άργησε να κληθεί, αφού υπήρχαν σαφώς καλύτεροι γκολκίπερς τότε από αυτόν, όπως ο Σάββας Θεοδωρίδης του Ολυμπιακού, ο Γιώργος Μανταλόζης του Εθνικού και ο Στάθης Τσανακτσής του Απόλλωνα Αθηνών. Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα καθ΄όλη τη δεκαετία του ΄40, έβγαινε δειλά δειλά
από τα σύνορα, δίνοντας κυρίως φιλικά ματς με εθνικές ομάδες β΄διαλογής από Ιταλία, Ισπανία και Ουγγαρία, ή συμμετείχε σε μεσογειακά και βαλκανικά τουρνουά, συνήθως χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Οι αστέρες των ελληνικών γηπέδων τότε, ήταν ο Ρωσσίδης, ο Εμμανουηλίδης, ο Μπέμπης, ο Μουράτης, ο Λινοξυλάκης, ο Καμάρας, ο Δαρίβας, ο Πετρόπουλος, ο Κοτρίδης, ο Παπαγεωργίου. Ο Πεντζαρόπουλος μέχρι το 1952, είχε όλες και όλες 9 συμμετοχές με το εθνόσημο. Εκείνη όμως τη χρονιά, θα άλλαζε η μοίρα του για πάντα…
Η Εθνική ομάδα συμμετείχε για πρώτη φορά στην ιστορία της σε ένα ολυμπιακό τουρνουά. Η Δανία διοργάνωνε το 1952 τους Ολυμπιακούς αγώνες. Είχε μια πολύ δυνατή ομάδα, με πολλές φιλοδοξίες ακόμα και για το χρυσό. Αλλά και η δική μας ομάδα, πήγαινε στη Σκανδιναβία με πολλά όνειρα και ανεβασμένο ηθικό, αφού δύο μήνες νωρίτερα είχε νικήσει στη κολασμένη Κωνσταντινούπολη, σε ένα ματς που σημειώθηκαν τρομερά επεισόδια, την Τουρκία με 1-0, με σκόρερ τον αείμνηστο οικογενειακό μου φίλο Ηλία Παπαγεωργίου. Το ματς που θα καθόριζε την πορεία της εθνικής στο τουρνουά και τον μύθο που κτίστηκε στον Πεντζαρόπουλο, ήταν αυτό απέναντι στους διοργανωτές Δανούς…
Στις 15 Ιουλίου 1952 στην πόλη Τάμπερε και στο γήπεδο Ρατίνα, θα γραφόταν η ιστορία. Κάτω από τα δοκάρια ξεκίνησε ο Θεοδωρίδης με αναπληρωματικό τον Πεντζαρόπουλο, μιας και ο Μανταλόζης είχε υψηλό πυρετό. Άπαντες θεωρούσαν τους Δανούς πολύ ανώτερους και το ματς μια τυπική διαδικασία. Από το ξεκίνημα του αγώνα, οι γηπεδούχοι επέβαλαν τον ρυθμό τους και μάλιστα προηγήθηκαν με 2-0 στο 18΄και στο 37΄. Η εθνική μας ομάδα είχε ταμπουρωθεί στο μισό γήπεδο και εύλογα όλοι ανέμεναν μια βαριά ήττα. Τότε τραυματίστηκε σε μια ανύποπτη φάση ο Θεοδωρίδης και αντικαταστάθηκε. Από εκείνο το σημείο όμως και μετά, άρχισε να γράφεται η εποποιία Πεντζαρόπουλου. Τον αγώνα κάλυπτε δημοσιογραφικά η Ιταλική RAI όπως και όλο το τουρνουά, με συνεχείς ανταποκρίσεις στον τύπο. Ο τερματοφύλακας του Πανιωνίου, άρχισε να μαγεύει…
Οι Δανοί τελείωσαν το πρώτο ημίχρονο σφυροκοπώντας την ελληνική εστία, με τον Πεντζαρόπουλο να πραγματοποιεί απίστευτες επεμβάσεις. Συνέχισαν τον βομβαρδισμό και στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά ο Νίκος ήταν ανίκητος. Σε πολλές περιπτώσεις, σταμάταγε τους Δανούς σε δύο ή και τρία συνεχόμενα σουτ. Έβγαζε κυριολεκτικά τα άπιαστα. Ο Seriano Volini, δημοσιογράφος που κάλυπτε το ματς, έγραφε ότι ο Έλληνας πορτιέρο, φαινόταν να έχει πέντε χέρια. Οι διεθνείς μας, βλέποντας τον Πεντζαρόπουλο να τους κρατά όρθιους κυριολεκτικά μόνος του, άρχισαν να πιστεύουν στους εαυτούς τους. Οι Δανοί λυσσαλέα έχαναν την μία ευκαιρία μετά την άλλη, από τις επεμβάσεις του Νίκου και μάλιστα πάγωσαν όταν η εθνική μας ομάδα μείωσε στο σκορ σε 2-1 στο 84΄με τον Εμμανουηλίδη. Το σκορ μέχρι τη λήξη του αγώνα δεν άλλαξε. Οι Δανοί νίκησαν και η εθνική μας ομάδα αποκλείστηκε, αφού ήταν παιχνίδι νοκ άουτ. Με την λήξη όμως, άρχιζε και ο θαυμασμός του Πεντζαρόπουλου…
Οι Ιταλοί μετρώντας τα στατιστικά του αγώνα, έγραψαν ότι οι Δανοί είχαν…42 τελικές προσπάθειες και ο Πεντζαρόπουλος 37 αποκρούσεις. Τρελαμένοι από την μεγαλειώδης του εμφάνιση, έστελναν ανταποκρίσεις για αυτόν τον άγνωστο Έλληνα τερματοφύλακα, που τον αποκαλούσαν ήρωα και αίλουρο. Η Εθνική ομάδα επέστρεψε στην Αθήνα, η Δανία συνέχισε στο τουρνουά, έφτασε μέχρι τα προημιτελικά, όπου και αποκλείστηκε με 5-3 από την Γιουγκοσλαβία, που έφτασε μέχρι τον τελικό όπου και έχασε με 2-0 από την πανίσχυρη Ουγγαρία του Πούσκας. Η εμφάνιση όμως του Πεντζαρόπουλου, δεν ξεχάστηκε…
Ο Alberto Foni, προπονητής της πρωταθλήτριας Ίντερ, μιας από τις καλύτερες τότε ομάδες του κόσμου, θαμπώθηκε από τα όσα του μετέφεραν οι δημοσιογράφοι συμπατριώτες του. Τότε αποφάσισε να καλέσει τον Πεντζαρόπουλο για να τον δοκιμάσει, μια ενέργεια πρωτοφανής για μεγάλο ευρωπαϊκό κλαμπ και μάλιστα με Έλληνα ποδοσφαιριστή. Ο Νίκος δεν πίστευε στα αυτιά του και αφού δεν είχε αγωνιστικές υποχρεώσεις, δέχτηκε την πρόσκληση. Άρεσε τόσο πολύ στους Ιταλούς, ώστε η Ίντερ να κάνει επίσημη πρόταση στον Πανιώνιο για την απόκτησή του, προσφέροντας 100 χιλιάδες δραχμές, ποσό μυθικό για εκείνη την εποχή. Ο Πεντζαρόπουλος ζούσε ένα όνειρο. Ο Foni τον προόριζε για βασικό γκολκίπερ και συμπαίκτη θρυλικών παικτών της εποχής όπως οι Meatsa, Matsola και Facetti. Ο Νίκος ετοίμαζε τις βαλίτσες του. Υπολόγιζε όμως χωρίς τον ξενοδόχο…
Ο πρόεδρος του Πανιωνίου Κώστας Καραμπάτης, θυμωμένος για την κίνηση του Πεντζαρόπουλου να πάει στην Ιταλία για δοκιμή χωρίς να τον ενημερώσει, αρνήθηκε την πρόταση της Ίντερ. Είχε φθάσει πλέον ο Σεπτέμβριος και η αγωνιστική σεζόν είχε ξεκινήσει σε όλη την Ευρώπη. Ο Πεντζαρόπουλος είχε δελτίο με τον Πανιώνιο, αλλά δεν γύρναγε στην Ελλάδα, με την ελπίδα να καμφθούν κάποια στιγμή οι εγωισμοί του Καραμπάτη και να γίνει η μεταγραφή. Η Ίντερ τον ήθελε τόσο πολύ, ώστε τον κράτησε να προπονείται με την πρώτη ομάδα για έξι μήνες. Το πολυπόθητο ναι όμως από τον Καραμπάτη, δεν ήρθε ποτέ…
Η Ίντερ έκανε πίσω και ο Πεντζαρόπουλος επέστρεψε απογοητευμένος στην Ελλάδα. Εάν η Ίντερ τον αποκτούσε, θα πανηγύριζε μαζί της δύο πρωταθλήματα (1953,1954). Έχασε όλη την υπόλοιπη σεζόν στο Ελληνικό πρωτάθλημα, αφού τελούσε υπό σιωπηρή τιμωρία και αγωνίστηκε και πάλι με τον Πανιώνιο, έναν χρόνο μετά. Η περιπέτειά του αυτή τον ταλαιπώρησε αφάνταστα. Θυμίζοντας ένα φάντασμα, δεν ξαναβρήκε ποτέ τον εαυτό του και αποφάσισε πρόωρα να αποσυρθεί από την ενεργό δράση σε ηλικία μόλις 28 ετών, το 1955…
Λίγο πριν αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο, ο φίλος μου Ηλίας Παπαγεωργιου, επιθετικός της ΑΕΚ την δεκαετία του ΄50 και συμπαίκτης του Πεντζαρόπουλου στην εθνική, μου είχε διηγηθεί για το ματς με τους Δανούς, » ήταν κάτι το απίστευτο. Νόμιζες ότι είχαμε δύο τερματοφύλακες μαζί. Κρίμα για τον Νίκο που δεν έπαιξε στην Ίντερ. Το άξιζε. Έφταιγε η στενοκεφαλιά των παραγόντων τότε. Τα ίδια έπαθε αργότερα και ο Μίμης Παπαϊωάννου με την Ρεάλ…»
Ο Πεντζαρόπουλος κουβάλαγε την πίκρα σε όλη του τη ζωή. Το 1979, διαγνώσθηκε με καρκίνο του εντέρου. Στις 29 Μαρτίου και σε ηλικία 52 ετών, άφησε την τελευταία του πνοή. Ο ήρωας του Τάμπερε, πήρε μεταγραφή για την ομάδα των αγγέλων… (από το www.ripes.gr)