Σε μια ανάπαυλα των δραματικών γεγονότων της εποχής, ο «Γέρος» είχε πει χαριτολογώντας για τον άλλοτε στενό του συνεργάτη Πέτρο Γαρουφαλιά: «Επίστευα ότι ήτο φίλος μου και απλώς απελάμβανε της εμπιστοσύνης των Ανακτόρων. Συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Ήτο φίλος των Ανακτόρων και απελάμβανε της δικής μου εμπιστοσύνης».
Ο Π. Γαρουφαλιάς, πέραν της μετονομασίας του
Στρατού σε «Βασιλικό Στρατό» (κατά τα πρότυπα του Βασιλικού Ναυτικού και της Βασιλικής Αεροπορίας), έδινε τα πάντα για να επιβεβαιωθεί η ανάμιξη του Ανδρέα Παπανδρέου στην οργάνωση των κατωτέρων αξιωματικών που έφερε την ονομασία ΑΣΠΙΔΑ (από το πρώτο γράμμα των λέξεων «Αξιωματικοί Σώσατε Πατρίδα Ιδανικά Δημοκρατία Αξιοκρατία»).
Ο βασιλεύς αρνήθηκε την αντικατάσταση του Γαρουφαλιά από τον ίδιο τον πρωθυπουργό με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να προΐσταται σε ένα υπουργείο για το οποίο ερευνάται μια υπόθεση που φέρεται να έχει ως «εγκέφαλο» το γιο του, έστω κι αν ο τελευταίος είναι υπουργός.
Το αντεπιχείρημα της άλλης πλευράς ήταν ότι δεν μπορεί να με δέχεται ως πρωθυπουργό και να μη με θέλει για υπουργό.
Η συνάντηση της οριστικής ρήξης έγινε στα Ανάκτορα το απόγευμα της 15ης Ιουλίου 1965. Αμέσως μετά ορκίστηκε πρωθυπουργός ο Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας.
Ξεσπούν αυτόματα διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας και σε άλλες πόλεις. Στην αποδόμηση του νέου πρωθυπουργού συμβάλλει τα μέγιστα και ο γνωστός συγγραφέας και δημοσιογράφος της εποχής Δημήτρης Ψαθάς, ανακαλύπτοντας στίχους της νεότητας του ποιητή και ακαδημαϊκού.
«Τα στήθη σου ήσαν άσπρα σαν τα γάλατα και μου ’λεγες γαργάλα τα»…
Ο Αιτωλοακαρνάνας ακαδημαϊκός καταψηφίστηκε από τη Βουλή. Ίδια τύχη είχε, λίγο αργότερα, και η κυβέρνηση του Ηλία Τσιριμώκου. Ευδόκιμη ήταν του Στέφανου Στεφανόπουλου, η οποία συγκέντρωσε μεγαλύτερο αριθμό «αποστατών» και το σύνολο των βουλευτών της ΕΡΕ και του Κόμματος Προοδευτικών. Και οι τρεις κυβερνήσεις καταψηφίστηκαν από την Ένωση Κέντρου και την ΕΔΑ.
Τα επεισόδια έγιναν μέρος της καθημερινότητας της καλοκαιρινής πρωτεύουσας. Μέχρι και θάνατος σημειώθηκε, του φοιτητή της Αριστεράς Σωτήρη Πέτρουλα.
Τα πολιτικά πάθη απλώθηκαν στο σύνολο σχεδόν του ελληνικού λαού. Η μόνη προσπάθεια κατευνασμού τους σημειώθηκε το Δεκέμβριο του 1966, όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος συμφώνησαν με τον Κωνσταντίνο στο σχηματισμό εξωκοινοβουλευτικής κυβέρνησης, υπό τον Ιωάννη Παρασκευόπουλο.
Ο «Γέρος» έπεισε και τον Ανδρέα με τους φίλους του βουλευτές της Ε.Κ. να την ψηφίσουν, παρά τις ζωηρές αντιρρήσεις που είχαν.
Στόχος τους η διενέργεια εκλογών για να δοθεί τέλος στο πολιτικό αδιέξοδο. Οι εκλογές είχαν προαναγγελθεί, αλλά από την 1η Φεβρουαρίου 1967 η «πονηρή αλεπού» της πολιτικής, ο Σπύρος Μαρκεζίνης, είχε προβλέψει: «Εκλογές δεν θα γίνουν. Φοβούμαι τον άγνωστο συνταγματάρχη».
Στο μεταξύ έπεσε η κυβέρνηση Παρασκευόπουλου και τα Ανάκτορα έδωσαν την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον αρχηγό της ΕΡΕ. Στις 3 Απριλίου ορκίστηκε πρωθυπουργός ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, τα ξημερώματα της 21ης τον ξύπνησαν τα… τανκς.
Όπως και τον Γεώργιο Παπανδρέου, ο οποίος, μόλις πήγαν να τον συλλάβουν, ανακοινώνοντάς του ότι έγινε δικτατορία, περιορίστηκε στο να πει: «Ανεμένετο και εγένετο…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου