«Θυμάμαι ότι μια γυναικεία κραυγή με ξύπνησε εκείνο το βράδυ. Για κάποια δευτερόλεπτα η πραγματικότητα και το όνειρο έγιναν ένα. Έχουν περάσει τόσα χρόνια και δεν έχω ξεχάσει ότι άνοιξα τα μάτια μου με την εντύπωση ότι κάποιος είχε μαχαιρώσει τη γειτόνισσά μας που έκλαιγε με σπαραγμό και φώναζε στη μάνα μου “πάμε να φύγουμε!”.
Σκοτάδι. Οι φωνές γίνονταν πιο δυνατές και στο σπίτι επικρατούσε πανικός. Η γιαγιά μου έλεγε “πάρτε τα παιδιά και πάμε”.
Ο πατέρας μου και η μάνα μου ήρθαν στο δωμάτιό μας για να ξυπνήσουν εμένα και τα
αδέλφια μου. “Γρήγορα, γρήγορα”, έλεγαν και μέσα στη νύχτα προσπαθούσαν να μας ντύσουν με ό,τι έβρισκαν μπροστά τους.
Εμείς αγουροξυπνημένοι δεν καταλαβαίναμε. Δεν καταλαβαίναμε γιατί έπρεπε μέσα στο κρύο να αποχωριστούμε τα ζεστά σκεπάσματα και όλοι μαζί να βγούμε στους δρόμους.
Η αγωνία των μεγάλων δεν άφηνε όμως περιθώρια αντίδρασης. Κάτι άσχημο είχε συμβεί.
Ζακέτες στα χέρια, κουβέρτες, και γρήγορα έξω από το σπίτι. Σκοτάδι.
Ο πατέρας μου αντιλαμβάνεται στην εξώπορτα ότι ένας από εμάς έλειπε. Ξανά μέσα.
Ένας αδελφός μου είχε επιστρέψει στο κρεβάτι για να συνεχίσει τον ύπνο του.
Τον αρπάζει στα χέρια και βγαίνουν έξω. Τρέμαμε.
Είχε χιονιά.
Στο δρόμο υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι.
Κρατούσαν φακούς και κεριά. Ακούγονταν κλάματα και φωνές. Δεν καταλάβαινα. Εκεί άκουσα να λένε ότι έγινε σεισμός. Δεν ήξερα τι είναι γιατί δεν τον είχα νιώσει, όταν έπληξε στις 11 παρά, την πόλη μου, κοιμόμουν. Οπότε ο λόγος που είχε προκαλέσει όλο αυτό το κακό για εμένα έμενε ακόμη άγνωστος. Κατευθυνθήκαμε προς την παραλία.
Το σπίτι μου βρίσκεται κοντά στον κεντρικό δρόμο του Λουτρακίου. Ήταν παντού όλα βρεγμένα.
Από το σεισμό είχε σηκωθεί κύμα, το νερό είχε καλύψει τα χαλίκια και είχε βρέξει τις πλάκες. Σαν όνειρο θυμάμαι τον ήχο του νερού, όπως έμαθα αρκετά αργότερα, είχαν σπάσει λόγω της ισχυρότατης δόνησης σωλήνες ύδρευσης.
Γρήγορα αλλάξαμε απόφαση και στραφήκαμε προς τα ιαματικά λουτρά που βρίσκονταν κοντά στο σπίτι μας. Ένα κτίριο του ’30 με ένα μεγάλο κήπο.
Ήταν το πιο κοντινό μέρος, και όπως αποδείχθηκε το πιο ασφαλές για εκείνο το βράδυ. Ένα οικοδομικό τετράγωνο χωρίς ψηλά κτίρια.
Η αυλή γεμάτη κόσμο. Καθίσαμε πάνω σε μια φλοκάτη που έστρωσαν οι γονείς μας στις τσιμεντένιες πλάκες. Οι πρώτες στιγμές χωρίς πανικό, με έντονη όμως την ανησυχία. Παιδιά και γέροι καλυμμένοι με κουβέρτες. Μια φωτιά έκαιγε στο κέντρο.
Για πρώτη φορά εκεί κατάλαβα τι σημαίνει σεισμός. Να κινείται η γη που κάθεσαι πάνω. Να ακούγεται ένα απόκοσμο βουητό. Και το σκοτάδι να μη σου επιτρέπει να καταλάβεις τι συμβαίνει γύρω σου.
Και σαν να μην έφτανε ότι η γη δεν ησύχαζε, αποφάσισε να μας τιμωρήσει και ο ουρανός και άρχισε να βρέχει.
Ακούστηκε ότι το κτίριο άντεχε και έτσι μπήκαμε μέσα. Δεν είχαμε πολλές επιλογές. Ξαναστρώσαμε φλοκάτες και κουβέρτες. Με τα παιδιά και τους ηλικιωμένους να έχουν προτεραιότητα στη λίγη ζέστη που προσέφεραν.
Τα πρόσωπα φωτίζονταν από τις λάμπες πετρελαίου. Μανάδες προσπαθούσαν να ησυχάσουν μωρά που έκλαιγαν, ενώ άνδρες κάπνιζαν με αγωνία, τότε που στους κλειστούς χώρους δεν απαγορευόταν ακόμη το τσιγάρο.
Περάσαμε όλο το βράδυ με το έδαφος να μας κάνει κούνια.
Τις γιαγιάδες να σταυροκοπιούνται. Και όλοι μαζί να περιμένουμε το πρώτο φως της ημέρας για να δούμε την καταστροφή…
Όπως έμαθα αργότερα, ένα σίριαλ της εποχής που παιζόταν από την κρατική τηλεόραση την ώρα του σεισμού, το «Φως του Αυγερινού», ήταν αυτό που έσωσε τον κόσμο σε Λουτράκι και κυρίως στην Περαχώρα, που τη σάρωσε ο Εγκέλαδος.
Γιατί, όπως και να το κάνουμε, τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί μάλλον διαφορετικά εάν οι κάτοικοι των περιοχών αυτών εκείνο το βράδυ αντί να βλέπουν τον Εσκενάζυ στη μικρή οθόνη, είχαν προτιμήσει τα κρεβάτια τους.
Οι εικόνες των ημερών που ακολούθησαν είναι συγκεχυμένες… Τα περισσότερα τα θυμάμαι ως διηγήσεις.
Αυτό που για πολλά χρόνια όμως έμεινε για να με βοηθήσει να μην ξεχάσω τι είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα του Φλεβάρη ήταν το Α(κίνδυνο) που με μπογιά έγραψαν λίγες ημέρες μετά το κακό τα συνεργεία που ήλεγχαν τα κτίρια, στην πρόσοψη του σπιτιού μας.
Άντεξε, όπως και τα περισσότερα κτίρια στο Λουτράκι, που είχαν χτιστεί τη δεκαετία του ’30 μετά το σεισμό του ’28 που ισοπέδωσε την Κόρινθο».
(Ο σεισμός σημειώθηκε στις 10.55 μ.μ. της 23ης Φεβρουαρίου 1981 και 20 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους)
 |
| Εκεί ο πρωθυπουργός Γ. Ράλλης και υπουργός Δημ. Εργων Τζ. Τζανετάκης |
Σκοτάδι. Οι φωνές γίνονταν πιο δυνατές και στο σπίτι επικρατούσε πανικός. Η γιαγιά μου έλεγε “πάρτε τα παιδιά και πάμε”.
Ο πατέρας μου και η μάνα μου ήρθαν στο δωμάτιό μας για να ξυπνήσουν εμένα και τα
αδέλφια μου. “Γρήγορα, γρήγορα”, έλεγαν και μέσα στη νύχτα προσπαθούσαν να μας ντύσουν με ό,τι έβρισκαν μπροστά τους.
Εμείς αγουροξυπνημένοι δεν καταλαβαίναμε. Δεν καταλαβαίναμε γιατί έπρεπε μέσα στο κρύο να αποχωριστούμε τα ζεστά σκεπάσματα και όλοι μαζί να βγούμε στους δρόμους.
Η αγωνία των μεγάλων δεν άφηνε όμως περιθώρια αντίδρασης. Κάτι άσχημο είχε συμβεί.
Ζακέτες στα χέρια, κουβέρτες, και γρήγορα έξω από το σπίτι. Σκοτάδι.
Ο πατέρας μου αντιλαμβάνεται στην εξώπορτα ότι ένας από εμάς έλειπε. Ξανά μέσα.
Ένας αδελφός μου είχε επιστρέψει στο κρεβάτι για να συνεχίσει τον ύπνο του.
Τον αρπάζει στα χέρια και βγαίνουν έξω. Τρέμαμε.
Είχε χιονιά.
Στο δρόμο υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι.
Κρατούσαν φακούς και κεριά. Ακούγονταν κλάματα και φωνές. Δεν καταλάβαινα. Εκεί άκουσα να λένε ότι έγινε σεισμός. Δεν ήξερα τι είναι γιατί δεν τον είχα νιώσει, όταν έπληξε στις 11 παρά, την πόλη μου, κοιμόμουν. Οπότε ο λόγος που είχε προκαλέσει όλο αυτό το κακό για εμένα έμενε ακόμη άγνωστος. Κατευθυνθήκαμε προς την παραλία.
Το σπίτι μου βρίσκεται κοντά στον κεντρικό δρόμο του Λουτρακίου. Ήταν παντού όλα βρεγμένα.
Από το σεισμό είχε σηκωθεί κύμα, το νερό είχε καλύψει τα χαλίκια και είχε βρέξει τις πλάκες. Σαν όνειρο θυμάμαι τον ήχο του νερού, όπως έμαθα αρκετά αργότερα, είχαν σπάσει λόγω της ισχυρότατης δόνησης σωλήνες ύδρευσης.
Γρήγορα αλλάξαμε απόφαση και στραφήκαμε προς τα ιαματικά λουτρά που βρίσκονταν κοντά στο σπίτι μας. Ένα κτίριο του ’30 με ένα μεγάλο κήπο.
Ήταν το πιο κοντινό μέρος, και όπως αποδείχθηκε το πιο ασφαλές για εκείνο το βράδυ. Ένα οικοδομικό τετράγωνο χωρίς ψηλά κτίρια.
Η αυλή γεμάτη κόσμο. Καθίσαμε πάνω σε μια φλοκάτη που έστρωσαν οι γονείς μας στις τσιμεντένιες πλάκες. Οι πρώτες στιγμές χωρίς πανικό, με έντονη όμως την ανησυχία. Παιδιά και γέροι καλυμμένοι με κουβέρτες. Μια φωτιά έκαιγε στο κέντρο.
Για πρώτη φορά εκεί κατάλαβα τι σημαίνει σεισμός. Να κινείται η γη που κάθεσαι πάνω. Να ακούγεται ένα απόκοσμο βουητό. Και το σκοτάδι να μη σου επιτρέπει να καταλάβεις τι συμβαίνει γύρω σου.
Και σαν να μην έφτανε ότι η γη δεν ησύχαζε, αποφάσισε να μας τιμωρήσει και ο ουρανός και άρχισε να βρέχει.
Ακούστηκε ότι το κτίριο άντεχε και έτσι μπήκαμε μέσα. Δεν είχαμε πολλές επιλογές. Ξαναστρώσαμε φλοκάτες και κουβέρτες. Με τα παιδιά και τους ηλικιωμένους να έχουν προτεραιότητα στη λίγη ζέστη που προσέφεραν.
Τα πρόσωπα φωτίζονταν από τις λάμπες πετρελαίου. Μανάδες προσπαθούσαν να ησυχάσουν μωρά που έκλαιγαν, ενώ άνδρες κάπνιζαν με αγωνία, τότε που στους κλειστούς χώρους δεν απαγορευόταν ακόμη το τσιγάρο.
Περάσαμε όλο το βράδυ με το έδαφος να μας κάνει κούνια.
Τις γιαγιάδες να σταυροκοπιούνται. Και όλοι μαζί να περιμένουμε το πρώτο φως της ημέρας για να δούμε την καταστροφή…
Όπως έμαθα αργότερα, ένα σίριαλ της εποχής που παιζόταν από την κρατική τηλεόραση την ώρα του σεισμού, το «Φως του Αυγερινού», ήταν αυτό που έσωσε τον κόσμο σε Λουτράκι και κυρίως στην Περαχώρα, που τη σάρωσε ο Εγκέλαδος.
Γιατί, όπως και να το κάνουμε, τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί μάλλον διαφορετικά εάν οι κάτοικοι των περιοχών αυτών εκείνο το βράδυ αντί να βλέπουν τον Εσκενάζυ στη μικρή οθόνη, είχαν προτιμήσει τα κρεβάτια τους.
Οι εικόνες των ημερών που ακολούθησαν είναι συγκεχυμένες… Τα περισσότερα τα θυμάμαι ως διηγήσεις.
Αυτό που για πολλά χρόνια όμως έμεινε για να με βοηθήσει να μην ξεχάσω τι είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα του Φλεβάρη ήταν το Α(κίνδυνο) που με μπογιά έγραψαν λίγες ημέρες μετά το κακό τα συνεργεία που ήλεγχαν τα κτίρια, στην πρόσοψη του σπιτιού μας.
Άντεξε, όπως και τα περισσότερα κτίρια στο Λουτράκι, που είχαν χτιστεί τη δεκαετία του ’30 μετά το σεισμό του ’28 που ισοπέδωσε την Κόρινθο».
(Ο σεισμός σημειώθηκε στις 10.55 μ.μ. της 23ης Φεβρουαρίου 1981 και 20 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου