Η ΑΞΕΧΑΣΤΗ "ΒΑΡΒΑΡΑ"

Σαν σήμερα πριν από 10 χρόνια, στις 20 Ιουλίου 2002, ο Μιχάλης Κρητικόπουλος ξεψύχησε μέσα στο γήπεδο. Έφυγε για το μεγάλο ταξίδι, αγωνιζόμενος με τους βετεράνους του Ολυμπιακού στην Άνδρο…
Η αρχή του ταξιδιού

Το ημερολόγιο έδειχνε Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 1946. Η Ελλάδα αναζητούσε τον μεταπολεμικό βηματισμό της και συγχρόνως βίωνε το προκαταρκτικό στάδιο της εμφύλιας σύρραξης. Ο αγώνας για το μεροκάματο ήταν σκληρός. Το γεγονός ότι ήταν ακόμα γιορτινές μέρες (δύο μόλις μετά τον ερχομό του νέου έτους) μάλλον περισσότερη περισυλλογή μετέφερε στη μέση ελληνική οικογένεια παρά χαρά.

Κι όμως σ’ ένα σπίτι της εργατομάνας και
προσφυγομάνας Καισαριανής το γιόρταζαν. Η γυναίκα του Κυριάκου, η Βασιλεία έφερνε
στη ζωή το νέο μέλος της οικογένειας. Ονομάστηκε Μιχάλης κι από τα εννιά του χρόνια βγήκε στη βιοπάλη. Παράλληλα με το σχολείο, μετέφερε παραγγελίες παπουτσιών σε κατάστημα του κέντρου. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη κι όλους όσοι τον γνώριζαν να λένε ότι «είναι πραγματικά καλό παιδί».

Η ζωή δύσκολη αλλά με αισιοδοξία, ως που δυο χρόνια μετά βρίσκει το κακό το σπίτι που αναφερόμαστε. Φεύγει ο Κυριάκος από την «παλιαρρώστια» κι αφήνει πίσω του χήρα και τέσσερα ορφανά…

Ο Μιχάλης παρατάει τα «γράμματα» και παλεύει να μάθει κάποια τέχνη. Μαθαίνει υδραυλικός δίπλα στον Παπακωνσταντίνου, τον πατέρα της Μίρκας, της μετέπειτα γνωστής ηθοποιού.

Συγχρόνως κλωτσάει με μεγάλη επιτυχία το τόπι στις αλάνες της γειτονιάς του και το 1963 υπογράφει δελτίο στον Γυμναστικό Σύλλογο Καισαριανής. Εκεί τον ανακαλύπτει, δυο χρόνια μετά, ο «άρχοντας του Πελοποννησιακού ποδοσφαίρου» Αστέριος Μπέλλας και τον παίρνει μαζί του στη δεύτερη πόλη του νομού Αχαΐας, που είχε τότε ομάδα-καμάρι που αγωνιζόταν στα «σαλόνια» της Α’ Εθνικής.

Μια σεζόν κάθεται στον Παναιγιάλειο και επιστρέφει στο λεκανοπέδιο για τον δεύτερο μεγάλο του Πειραιά, τον Εθνικό, την ομάδα της οικογένειας αφού την υποστήριζε ο συγχωρεμένος ο Κυριάκος…

Εννιά ολόκληρες αγωνιστικές περιόδους θα μείνει εκεί και θα μεγαλουργήσει, αγωνιζόμενος πολλάκις και με την εθνική ομάδα. Μέχρι χακ τρικ κατά του Παναθηναϊκού θα πετύχει στη Λεωφόρο.

Και τότε ο μεγάλος πρόεδρος Νίκος Γουλανδρής, βγάζοντας από την τσέπη του το αστρονομικό ποσό των δέκα εκατομμυρίων δραχμών και τον φέρνει στη μεγαλύτερη ομάδα όχι μόνο του Πειραιά αλλά και της χώρας. Κι έτσι έγινε «σαρξ εκ της σαρκός» του Θρύλου των θρύλων του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πήγε στους νταμπλούχους της σεζόν, της ομάδας με τις δύο ισάξιες ενδεκάδες κι έγινε αμέσως βασικός. Όλοι οι άνθρωποι της ομάδας (διοίκηση, τεχνική ηγεσία, συμπαίκτες και οπαδοί) όχι μόνο αγάπησαν αλλά λάτρεψαν στην κυριολεξία τον αθλητή αλλά και τον άνθρωπο Κρητικόπουλο.

Τον ποδοσφαιριστή που με τη μεγάλη ταχύτητα, τη μαγική κεφαλιά και το δυνατό πόδι «έκλεινε σπίτια» στον αγωνιστικό χώρο και δίδασκε ήθος έξω από αυτόν. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τα πλέον των 250 γκολ που πέτυχε στην πολυετή καριέρα του. Τυπικά και μόνο να σταθούμε σε τρία. Το πρώτο  κατά της σκωτσέζικης Σέλτικ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1974 στο Καραϊσκάκη, το δεύτερο για το πρωτάθλημα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1979 στη Λεωφόρο στο εκπληκτικό 3-2 επί του ΠΑΟ και το τρίτο, σαν σήμερα πριν από δέκα χρόνια, λίγο πριν φύγει για πάντα από κοντά μας.

Επτά χρόνια έμεινε στον Ολυμπιακό (παίρνοντας και το τρίτο του πρωτάθλημα κατά την τελευταία σεζόν, αγωνιζόμενος στο α’ ημίχρονο του μπαράζ του Βόλου με τον Άρη) και μετά για μία ακόμη περίοδο αγωνίστηκε στην Α’ Εθνική με τον Απόλλωνα Αθηνών.

Μιχάλης Κρητικόπουλος ή Βαρβάρα. Γιατί Βαρβάρα; Yπάρχουν τρεις εκδοχές. Η πρώτη αναφορικά με το όνομα μιας παλιάς του φιλενάδας, η δεύτερη επειδή δήλωσε «βάρβαρος» μετά από ένα γκολ ενώ η Τρίτη είναι… θρησκευτικού περιεχομένου. Λόγω του ότι η Αγία Βαρβάρα είναι η προστάτιδα του Πυροβολικού και το κεφάλι του στα γήπεδα ήταν… πυροβόλο για τις αντίπαλες εστίες!