ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΚΑΙ ΠΕΙΡΑΪΚΑ ΠΑΡΤΙ

Εκεί γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ξεκίνησαν και στην Αθήνα τα πάρτι. Θεσμός ξενόφερτος μεν, άκρως επιτυχημένος δε.

Ξέχωρα από τον αισθησιασμό που προκαλούσε ο χαμηλός φωτισμός, οι εκδηλώσεις αυτές θα μπορούσαν να

χαρακτηριστούν και ως πρώτες προσπάθειες χειραφέτησης της γυναίκας, της οποίας ο ρόλος στη συντηρητικότατη τότε ελληνική
κοινωνία μάλλον ως συμπληρωματικός θα μπορούσε να εκληφθεί.

Η γυναίκα ως τότε, κι ίσως για πολλά χρόνια αργότερα, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80, είχε ελάχιστα δικαιώματα κατοχυρωμένα από νομικής απόψεως. Την είχαν ταυτισμένη με το σπίτι κι ακολουθούσε συνήθως τις επιλογές των οικείων της ακόμα και για τον σύντροφο της ζωής της.

Είχε αυτό τον άχαρο ρόλο (ήταν ουσιαστικά θύμα καταπίεσης) σ’ ένα εξαιρετικά δύσκολο για εκείνην αλλά και για όλους κοινωνικό περιβάλλον.

Με τα πάρτι όμως, κι εφόσον κατάφερνε –και μετά από πολύ κόπο- να αποσπάσει την άδεια των γονιών της- έπαιρνε ανάσες ελευθερίας κι αποκτούσε κι η ίδια δικαίωμα στην επιλογή.

Τα πάρτι ξεκίνησαν σε αυτή τη χώρα ως αστικό κυρίως φαινόμενο. Ήταν μάλλον προνόμιο των εύπορων οικογενειών που και τεράστια σαλόνια αλλά και (το σημαντικότερο) ιδιόκτητο πικ-απ διέθεταν. Κι οι κοπέλες της εποχής, οι προερχόμενες κυρίως από αυτή την οικονομική τάξη, είχαν πρώτες αυτή τη δυνατότητα.

Τότε έκανα δειλά- δειλά την εμφάνισή του και το ουίσκι, το οποίο απαντάτο συνήθως σε λαθραίες αγορές. Στις παρυφές του Δημοτικού Μεγάρου της Αθήνας ή κοντά στο Άγαλμα της Μητέρας στον Πειραιά. Κι όταν δεν υπήρχε το απαραίτητο βαλάντιο για την αγορά του καταναλωνόταν (ορισμένες φορές και μέσα στο… κατακαλόκαιρο) το κονιάκ του επώνυμου έλληνα παρασκευαστή, μέχρι να κάνει την εμφάνισή του (λίγο αργότερα) το τότε αγαπημένο ποτό της νεολαίας –και πολύ πιο προσιτό στην τιμή- το βερμούτ. Κι αυτό άρχισε να κυκλοφορεί ακόμα και… χύμα στις συνοικιακές ποτοποιίες!

Στις λαϊκές συνοικίες σπάνια γίνονταν πάρτι. Αφενός μεν γιατί ήσαν πιο «σκληρή» η κατάσταση για τα κορίτσια (κι όπως και να το κάνουμε χορός χωρίς αυτά δε γινόταν να υπάρξει) αφετέρου δε διότι πικ-απ άντε να διέθετε μόνο ο πλούσιος καπετάνιος συγγενής τους!

Εκεί ο αγώνας για την επιβίωση ήταν πολύ πιο βασανιστικός και περνούσε συνήθως από τη φάμπρικα και την οικοδομή κι όχι από τις αρωματισμένες από το βρασμένο καπνό των (λαθραίων κι εκείνων) Dunhill, των Like Strike ή των Pall Mall κοσμικές σάλες.

Στην Πηγάδα, στο Χατζηκυριάκειο, στα Καμίνια, στου Ρέντη, στα Ταμπούρια, στη Δραπετσώνα, στην Κοκκινιά, στον Κορυδαλλό και στο Πέραμα αλλιώς γλεντούσαν. Με το μπουζουκάκι του «αλανιάρη» της γειτονιάς ή με το τζουκ μποξ του συνοικιακού καπηλιού. Και με κορίτσια σπάνια παρόντα, παρά μόνο σε μια κυριακάτικη βόλτα (που και που) με τον αδελφό ή τον ξάδελφο για καμιά κινηματογραφική προβολή το χειμώνα στο Σπλέντιτ του Πασαλιμανιού ή στο Φαντάζιο της Αφεντούλη. Άντε και για μια παγωμένη λεμονάδα στη «Μυροβόλο» ή το καλοκαίρι για κανένα μπάνιο στα Βπτσαλάκια (φωτό)