Όμορφα αν και πολύ ζεστά ξεκίνησε για τους κατοίκους του κλεινού άστεως εκείνο το πρωινό της Κυριακής 13 Ιουλίου1958, σαν σήμερα πριν από 54 ολόκληρα χρόνια.
Καθότι δεν είχε τεθεί ακόμα σε ισχύ το θερινό ωράριο, η ανατολή του ηλίου έγινε στις 5 και 16 πρώτα λεπτά.
Η μεγάλη πόλη και οι γειτονιές της βρέθηκαν από νωρίς «στο πόδι» για την προετοιμασία της μεγάλης κυριακάτικης γιορτής, της μόνης αργίας της εβδομάδας αφού το Σάββατο μπήκε σε αυτή την κατηγορία μόλις στις αρχές της
δεκαετίας του ’80.
Οι νοικοκυρές στις λαϊκές συνοικίες, μόλις
έφεξε, άρχισαν να τηγανίζουν τα λαχταριστά κεφτεδάκια τους, σκεπτόμενες πως θα εξοικονομήσουν περισσότερο χώρο στο μεγάλο πλαστικό τους τάπερ ώστε να βρουν θέση σε αυτό όσο το δυνατόν περισσότερα. Παράλληλα, ετοιμάζουν σε άλλες συσκευασίες ότι έχει απομείνει στην καθεμιά από τη χθεσινή ημέρα. Η πρώτη τα γεμιστά («καλοκαιρινό φαγητό», όπως λένε), η δεύτερη τη φάβα με ψιλοκομμένο κρεμμύδι, κάποια άλλη τις πιπεριές με το ξύδι κ.ο.κ.
Η αστική Αθήνα, στην πλειοψηφία της απουσιάζει, από τα μέσα (μην πούμε από τις αρχές κιόλας) του προηγούμενου μήνα. Το κατ’ εξοχήν εύπορο κομμάτι της στεγάζεται στο «Πεντελικόν» της Κηφισιάς (δι’ όλον το θέρος) ενώ το υπόλοιπο μοιράζεται σε δύο κατηγορίες. Από τη μια εκείνο που διαθέτει εξοχικό στο Φάληρο (και στα δύο, και στο Νέο και στο Παλαιό, «απόψε που υπάρχουνε τα τάλιρα, θα πάμε να οργώσουμε τα Φάληρα»…) ή στη Γλυφάδα. Κι από την άλλη αυτό που απολαμβάνει από δεκαπενθημέρου και πλέον τις ομορφιές του Αργοσαρωνικού: Από το μπαλκόνι του «Ποσειδωνίου» στις Σπέτσες, από τα καλογυαλισμένα κανόνια στο λιμάνι της Ύδρας, από το Ασκέλι του Πόρου και από τη νεοαναγειρόμενη Σουβάλα στην Αίγινα…
Αυτά όμως είναι για τους «έχοντες και κατέχοντες». Οι υπόλοιποι στοιβάζονται στα μπλε (και τότε) λεωφορεία της εποχής με κατεύθυνση μια θέση στον… γαλάζιο παράδεισο, στις ακτές της κοντινής Αττικής. Και να’ σου ο εισπράκτορας του οχήματος (ναι, υπήρχε κι αυτό το επάγγελμα τότε!) να… διαλαλεί τη μία μετά την άλλη τις στάσεις: Φαληρικόν Δέλτα, Έδεμ, Καλαμάκι…
Για πιο πέρα ( Βούλα , Καβούρι κ.ο.κ.) γίνεται μεν λόγος αλλά μόνο δια όσους διαθέτουν «ιδιόκτητον όχημα» κάτι όχι και τόσο συνηθισμένο για την οικονομική και κοινωνική τους τάξη. Άντε για κανένα φορτηγάκι «δημοσίας χρήσεως», στο οποίο βρίσκουν θέση καμιά… ντουζίνα ψυχές, πέραν των παιδιών! Και η «βενζίνα» ρεφενέ, βεβαίως!
Ο φιλόξενος (τότε) Αττικός ήλιος ανοίγει από νωρίς τις πελώριες ακτίνες του για να στεγάζει χαρές, ελπίδες και δίψα. Δίψα για ζωή σε ένα ομιχλώδες κοινωνικό γίγνεσθαι. Μαζί τους οι ακτές απλώνουν με ευχαρίστηση τα καταγάλανα νερά τους…
Ιεροτελεστία το μπάνιο της εποχής. Παιχνίδι με το τόπι, «πατητές», μπύρα από γειτνιάζων ζυθεστιατόριο, πετσέτα στην άμμο ή σε κανένα βοτσαλάκι (στην καλύτερη περίπτωση) και να’ σου η αποκάλυψη με τα κεφτεδάκια και τα συναφή τους!
Στις 8 παρά τέταρτο, δύει ο ήλιος. Το κλεινόν άστυ, , έχει διαφορετικούς προσανατολισμούς. Επί του… καλλιτεχνικού τώρα!
Στο πλαίσιο του νεοσυσταθέντος Φεστιβάλ Αθηνών παρουσιάζονται στο Ωδείο του Ηρώδου Αττικού οι «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού και μουσική- διεύθυνση ορχήστρας Μάνου Χατζιδάκι, με τους «κολοσούς» Χριστόφορο Νέζερ, Παντελή Ζερβό, Δέσπω Διαμαντίδου, Ελένη Χαλκούση και Γκίκα Μπινιάρη.
Αλλά και τα θέατρα γνωρίζουν πιένες: Στο Ακροπόλ «Όλα με δόσεις», στου Αργυρόπουλου (στις παρυφές της Πλάκας) «Ο ανακριτής έρχεται» με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, στο Βέμπο η κορυφαία τραγουδίστρια- πρωταγωνίστρια «Εν πλω» με τον Ορέστη Μακρή, στο Διονύσια της λεωφόρου Συγγρού «Η αδελφή μου κι εγώ», στο θερινό της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (στην Αλεξάνδρας) η οπερέτα «Φρειδερίκη» (το όνομα της βασίλισσας!) του Φράντς Λέχαρ με την Ανθή Ζαχαράτου, τον Μιχάλη Χελιώτη και τον Πέτρο Επιτροπάκη, στου Εθνικού Κήπου η «Ανθισμένη αμυγδαλιά», στο Ελληνικό Λαϊκό (Πεδίο του Άρεως) ο Μάνος Κατράκης, στης Κατερίνας στη Βικτώρια «Η μάμα», στο Κεντρικόν η επιθεώρηση «Σαγιονάρα», στο Ολύμπια στο θρυλικό Πασαλιμάνι «Ο έρως θέλει ξύλο», στο Παρκ με τον Βασίλη Λογοθετίδη (κι όχι με τον Κώστα Χατζηχρήστο, όπως συνέβη ένα χρόνο αργότερα στην κινηματογραφική μεταφορά) «Ο Ηλίας του 16ου», στο Περοκέ το ακατάλληλο –λόγω της συμμετοχής και της στριπτιζέζ Dodo- το «Πως γίνεται ο έρωτας» με την Καλή Καλό, στο Ριάλτο η Καίτη Ντιριντάουα με τον Χατζηχρήστο και τον Νίκο Σταυρίδη παίζουν και τραγουδούν «Γρανίτα και χωνάκι, λαός και Κολωνάκι» και, τέλος, στου Σαμαρτζή (της οδού Καρόλου) ο Μίμης Φωτόπουλος είναι «Ο καλός μας άγγελος».
Καλά όλα αυτά αλλά το θερινό σινεμαδάκι με τις παγωμένες γκαζόζες και τον πασατέμπο είναι προσιτό σε όλα τα βαλάντια. Και πιο αποκεντρωμένο!
«Η θεία από το Σικάγο» με την Γεωργία Βασιλειάδου και τον αυστηρών αρχών πατέρα Χαρίλαο, υποστράτηγο ε.α., Μακρή, προβάλλεται στο Παλλάδιο της Καλλιθέας και στα Άστρα του Περιστερίου, «Οι γερμανοί ξανάρχονται» με τον Λογοθετίδη στο Αναστάζια του Βύρωνα, «Ο Φανούρης και το σόι του» με τον Φωτόπουλο στο Ατλάντα του Μοσχάτου, στο Αύρα της Νέας Ελβετίας «Διακοπές στην Αίγινα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Κωνσταντάρα, τον Ανδρέα Μπάρκουλη και τον Θανάση Βέγγο, «Έχει θείο το κορίτσι» με τους Βασίλη Αυλωνίτη και Γκέλλυ Μαυροπούλου στη Νιόβη (Ζωγράφου), «Η λίμνη των πόθων» με τον Γιώργο Φούντα και τη Τζένη Καρέζη (Αννίτα στο Παλαιό Φάληρο και Παλλάς στη Νέα Ερυθραία), «Κόμης Χατζηχρήστος» με τον γνωστό πρωταγωνιστή στην Ανεμώνα στις Κουκουβάονες», ο «Βαφτιστικός» με Ζαχαράτου- Φωτόπουλο αλλά και Αλέκο Αλεξανδράκη- Φραγκίσκο Μανέλλη στο Παλλάς της Ελευσίνας αλλά και η «Μαρία Πενταγιώτισσα» (πάλι με Βουγιουκλάκη- Μπάρκουλη αλλά στο… δακρύβρεχτο) στο Αχίλλειο του Αλίμου.
Δεν απουσιάζουν βεβαίως και τα έγχρωμα φιλμ με τα υπέροχα μάτια και σώματα: «Το παιδί και το δελφίνι» με τη Σοφία Λόρεν στο Ρεξ της Ερυθραίας και η πάλη της Ελίζαμπεθ Τέιλορ για «Μια θέση στον ήλιο» στο Σπόρτιγκ της Νέας Σμύρνης.
Όλα αυτά μέχρι τα μεσάνυχτα, όταν η πόλη και τα προάστιά της κλείνουν τα μάτια τους αφού η επομένη είναι εργάσιμη κι ο αγώνας για το μεροκάματο δύσκολος…
 |
| Πλατεία και παραλία Τζιτζιφιών |
Όμορφα αν και πολύ ζεστά ξεκίνησε για τους κατοίκους του κλεινού άστεως εκείνο το πρωινό της Κυριακής 13 Ιουλίου1958, σαν σήμερα πριν από 54 ολόκληρα χρόνια.
Καθότι δεν είχε τεθεί ακόμα σε ισχύ το θερινό ωράριο, η ανατολή του ηλίου έγινε στις 5 και 16 πρώτα λεπτά.
Η μεγάλη πόλη και οι γειτονιές της βρέθηκαν από νωρίς «στο πόδι» για την προετοιμασία της μεγάλης κυριακάτικης γιορτής, της μόνης αργίας της εβδομάδας αφού το Σάββατο μπήκε σε αυτή την κατηγορία μόλις στις αρχές της
δεκαετίας του ’80.
Οι νοικοκυρές στις λαϊκές συνοικίες, μόλις
έφεξε, άρχισαν να τηγανίζουν τα λαχταριστά κεφτεδάκια τους, σκεπτόμενες πως θα εξοικονομήσουν περισσότερο χώρο στο μεγάλο πλαστικό τους τάπερ ώστε να βρουν θέση σε αυτό όσο το δυνατόν περισσότερα. Παράλληλα, ετοιμάζουν σε άλλες συσκευασίες ότι έχει απομείνει στην καθεμιά από τη χθεσινή ημέρα. Η πρώτη τα γεμιστά («καλοκαιρινό φαγητό», όπως λένε), η δεύτερη τη φάβα με ψιλοκομμένο κρεμμύδι, κάποια άλλη τις πιπεριές με το ξύδι κ.ο.κ.
Η αστική Αθήνα, στην πλειοψηφία της απουσιάζει, από τα μέσα (μην πούμε από τις αρχές κιόλας) του προηγούμενου μήνα. Το κατ’ εξοχήν εύπορο κομμάτι της στεγάζεται στο «Πεντελικόν» της Κηφισιάς (δι’ όλον το θέρος) ενώ το υπόλοιπο μοιράζεται σε δύο κατηγορίες. Από τη μια εκείνο που διαθέτει εξοχικό στο Φάληρο (και στα δύο, και στο Νέο και στο Παλαιό, «απόψε που υπάρχουνε τα τάλιρα, θα πάμε να οργώσουμε τα Φάληρα»…) ή στη Γλυφάδα. Κι από την άλλη αυτό που απολαμβάνει από δεκαπενθημέρου και πλέον τις ομορφιές του Αργοσαρωνικού: Από το μπαλκόνι του «Ποσειδωνίου» στις Σπέτσες, από τα καλογυαλισμένα κανόνια στο λιμάνι της Ύδρας, από το Ασκέλι του Πόρου και από τη νεοαναγειρόμενη Σουβάλα στην Αίγινα…
Αυτά όμως είναι για τους «έχοντες και κατέχοντες». Οι υπόλοιποι στοιβάζονται στα μπλε (και τότε) λεωφορεία της εποχής με κατεύθυνση μια θέση στον… γαλάζιο παράδεισο, στις ακτές της κοντινής Αττικής. Και να’ σου ο εισπράκτορας του οχήματος (ναι, υπήρχε κι αυτό το επάγγελμα τότε!) να… διαλαλεί τη μία μετά την άλλη τις στάσεις: Φαληρικόν Δέλτα, Έδεμ, Καλαμάκι…
Για πιο πέρα ( Βούλα , Καβούρι κ.ο.κ.) γίνεται μεν λόγος αλλά μόνο δια όσους διαθέτουν «ιδιόκτητον όχημα» κάτι όχι και τόσο συνηθισμένο για την οικονομική και κοινωνική τους τάξη. Άντε για κανένα φορτηγάκι «δημοσίας χρήσεως», στο οποίο βρίσκουν θέση καμιά… ντουζίνα ψυχές, πέραν των παιδιών! Και η «βενζίνα» ρεφενέ, βεβαίως!
Ο φιλόξενος (τότε) Αττικός ήλιος ανοίγει από νωρίς τις πελώριες ακτίνες του για να στεγάζει χαρές, ελπίδες και δίψα. Δίψα για ζωή σε ένα ομιχλώδες κοινωνικό γίγνεσθαι. Μαζί τους οι ακτές απλώνουν με ευχαρίστηση τα καταγάλανα νερά τους…
Ιεροτελεστία το μπάνιο της εποχής. Παιχνίδι με το τόπι, «πατητές», μπύρα από γειτνιάζων ζυθεστιατόριο, πετσέτα στην άμμο ή σε κανένα βοτσαλάκι (στην καλύτερη περίπτωση) και να’ σου η αποκάλυψη με τα κεφτεδάκια και τα συναφή τους!
Στις 8 παρά τέταρτο, δύει ο ήλιος. Το κλεινόν άστυ, , έχει διαφορετικούς προσανατολισμούς. Επί του… καλλιτεχνικού τώρα!
Στο πλαίσιο του νεοσυσταθέντος Φεστιβάλ Αθηνών παρουσιάζονται στο Ωδείο του Ηρώδου Αττικού οι «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού και μουσική- διεύθυνση ορχήστρας Μάνου Χατζιδάκι, με τους «κολοσούς» Χριστόφορο Νέζερ, Παντελή Ζερβό, Δέσπω Διαμαντίδου, Ελένη Χαλκούση και Γκίκα Μπινιάρη.
Αλλά και τα θέατρα γνωρίζουν πιένες: Στο Ακροπόλ «Όλα με δόσεις», στου Αργυρόπουλου (στις παρυφές της Πλάκας) «Ο ανακριτής έρχεται» με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, στο Βέμπο η κορυφαία τραγουδίστρια- πρωταγωνίστρια «Εν πλω» με τον Ορέστη Μακρή, στο Διονύσια της λεωφόρου Συγγρού «Η αδελφή μου κι εγώ», στο θερινό της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (στην Αλεξάνδρας) η οπερέτα «Φρειδερίκη» (το όνομα της βασίλισσας!) του Φράντς Λέχαρ με την Ανθή Ζαχαράτου, τον Μιχάλη Χελιώτη και τον Πέτρο Επιτροπάκη, στου Εθνικού Κήπου η «Ανθισμένη αμυγδαλιά», στο Ελληνικό Λαϊκό (Πεδίο του Άρεως) ο Μάνος Κατράκης, στης Κατερίνας στη Βικτώρια «Η μάμα», στο Κεντρικόν η επιθεώρηση «Σαγιονάρα», στο Ολύμπια στο θρυλικό Πασαλιμάνι «Ο έρως θέλει ξύλο», στο Παρκ με τον Βασίλη Λογοθετίδη (κι όχι με τον Κώστα Χατζηχρήστο, όπως συνέβη ένα χρόνο αργότερα στην κινηματογραφική μεταφορά) «Ο Ηλίας του 16ου», στο Περοκέ το ακατάλληλο –λόγω της συμμετοχής και της στριπτιζέζ Dodo- το «Πως γίνεται ο έρωτας» με την Καλή Καλό, στο Ριάλτο η Καίτη Ντιριντάουα με τον Χατζηχρήστο και τον Νίκο Σταυρίδη παίζουν και τραγουδούν «Γρανίτα και χωνάκι, λαός και Κολωνάκι» και, τέλος, στου Σαμαρτζή (της οδού Καρόλου) ο Μίμης Φωτόπουλος είναι «Ο καλός μας άγγελος».
Καλά όλα αυτά αλλά το θερινό σινεμαδάκι με τις παγωμένες γκαζόζες και τον πασατέμπο είναι προσιτό σε όλα τα βαλάντια. Και πιο αποκεντρωμένο!
«Η θεία από το Σικάγο» με την Γεωργία Βασιλειάδου και τον αυστηρών αρχών πατέρα Χαρίλαο, υποστράτηγο ε.α., Μακρή, προβάλλεται στο Παλλάδιο της Καλλιθέας και στα Άστρα του Περιστερίου, «Οι γερμανοί ξανάρχονται» με τον Λογοθετίδη στο Αναστάζια του Βύρωνα, «Ο Φανούρης και το σόι του» με τον Φωτόπουλο στο Ατλάντα του Μοσχάτου, στο Αύρα της Νέας Ελβετίας «Διακοπές στην Αίγινα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Κωνσταντάρα, τον Ανδρέα Μπάρκουλη και τον Θανάση Βέγγο, «Έχει θείο το κορίτσι» με τους Βασίλη Αυλωνίτη και Γκέλλυ Μαυροπούλου στη Νιόβη (Ζωγράφου), «Η λίμνη των πόθων» με τον Γιώργο Φούντα και τη Τζένη Καρέζη (Αννίτα στο Παλαιό Φάληρο και Παλλάς στη Νέα Ερυθραία), «Κόμης Χατζηχρήστος» με τον γνωστό πρωταγωνιστή στην Ανεμώνα στις Κουκουβάονες», ο «Βαφτιστικός» με Ζαχαράτου- Φωτόπουλο αλλά και Αλέκο Αλεξανδράκη- Φραγκίσκο Μανέλλη στο Παλλάς της Ελευσίνας αλλά και η «Μαρία Πενταγιώτισσα» (πάλι με Βουγιουκλάκη- Μπάρκουλη αλλά στο… δακρύβρεχτο) στο Αχίλλειο του Αλίμου.
Δεν απουσιάζουν βεβαίως και τα έγχρωμα φιλμ με τα υπέροχα μάτια και σώματα: «Το παιδί και το δελφίνι» με τη Σοφία Λόρεν στο Ρεξ της Ερυθραίας και η πάλη της Ελίζαμπεθ Τέιλορ για «Μια θέση στον ήλιο» στο Σπόρτιγκ της Νέας Σμύρνης.
Όλα αυτά μέχρι τα μεσάνυχτα, όταν η πόλη και τα προάστιά της κλείνουν τα μάτια τους αφού η επομένη είναι εργάσιμη κι ο αγώνας για το μεροκάματο δύσκολος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου