Στις 12 Οκτωβρίου 1944 έγινε η απελευθέρωση της Αθήνας, στις 18 ήλθε κι η κυβέρνηση αλλά εκείνο το ατέλειωτο μεθύσι χαράς με τις πολύχρωμες (ελληνικές, βρετανικές, σοβιετικές και αμερικανικές σημαίες) δεν ήταν γραπτό να διαρκέσει.
Εκείνο το Δεκέμβριο η πρωτεύουσα επί ένα μήνα πνιγόταν στο αίμα Όλοι μπορούσαν να καταλάβουν τι θα επακολουθούσε…
Στην επαρχία βασίλευε η ισχύς των πολιτικών και μη συμμοριών ενώ σειρά ειδικών βρετανών και αμερικάνων απεσταλμένων είχε εγκατασταθεί στη χώρα για να ελέγξει, για λογαριασμό της βεβαίως, την κατάσταση. Μέχρι και μεταμφιεσμένοι σε… παπάδες έμπαιναν στα κοσμικά αθηναϊκά σαλόνια Άγγλοι πράκτορες. Οι δύο κυρίαρχες πολιτικές πλευρές, η Δεξιά και η Αριστερά ετοιμάζονταν για την «κατά μέτωπο» αναμέτρηση. Το Κέντρο παρότι είχε ένα κομμάτι που προβληματιζόταν έγερνε για τα καλά προς την πλευρά της πρώτης.
Παρότι η γερμανική κατοχή είχε περάσει, μια νέα, πολιτική και οικονομική, είχε εγκατασταθεί και επηρέαζε καταλυτικά τα δρώμενα του τόπου. Δίπλα στη Δεξιά οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί ενώ η Αριστερά περίμενε πάντα τη βοήθεια των Σοβιετικών, η οποία, όμως, δεν ερχόταν ποτέ.
Η εκκλησία διαδραμάτιζε κυρίαρχο ρόλο. Δεν ήταν τυχαίο άλλωστε, ότι ένας πανέξυπνος ιερωμένος από την ορεινή Ναυπακτία, ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, ασκούσε χρέη αντιβασιλέως. Μέχρι να λυθεί το πολιτειακό ζήτημα και τυπικά αφού είχε προαποφασιστεί από τους κρατούντες (την πρώτη από τις αναφερόμενες πολιτικές πλευρές) η επιστροφή του Γεωργίου Β’, ο οποίος ανέμενε υπομονετικά την πρόσκληση στη Βρετανία που τον είχε υπό τη σκέπη της.
Σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας, καχυποψίας και ανοικτών παρεμβάσεων του ξένου παράγοντα, διεξαγόταν η συζήτηση για εκλογές ώστε ο… «κυρίαρχος λαός» να αποφάσιζε για την τύχη του. Όμως, έμεναν στο «λέγε- λέγε» και οι κάλπες δεν στήνονταν.
Αλλά κι όταν οι… μουσαφίρηδές μας έδωσαν την έγκρισή τους να στηθούν, το παιγνίδι της συμφιλίωσης και της ανάπτυξης φαινόταν να έχει χαθεί οριστικά. Προγραμματίστηκαν για τις 31 Μαρτίου 1946 αλλά η Αριστερά ανακοίνωσε ότι δεν θα πάρει μέρος αρνούμενη να παρακολουθήσει τα δρώμενα που ελάμβαναν χώρα ερήμην της. Στήθηκαν οι κάλπες με το 1/3 του πληθυσμού να τις αγνοεί (και να το πληρώνει πολύ σύντομα με φυλακές και εξορίες) και κάτω από ένα περίεργο κλίμα που μύριζε… μπαρούτι. Άλλωστε το ίδιο βράδυ άρχισε κι επίσημα πλέον ο αδελφοκτόνος Εμφύλιος πόλεμος…
Στα «κουκιά» επικράτησε άνετα η Δεξιά και το Κέντρο απλά διεσώθη. Η κυβέρνηση που σχηματίστηκε από δυνάμεις της πρώτης είχε δύο στόχους: Από τη μια να αντιμετωπίσει με κάθε μέσο την Αριστερά κι από την άλλη να φέρει «μια ώρα αρχύτερα» τον εστεμμένο και πάλι στην Αθήνα.
Την 1η Σεπτεμβρίου διενεργήθηκε το τυπικό δημοψήφισμα που επισημοποίησε τον ερχομό του. Είκοσι οκτώ ημέρες αργότερα ο μάλλον άβουλος και σ’ ένα βαθμό συναινετικός Γεώργιος Β’ έφτασε στο λιμάνι του Πειραιά αλλά όχι μόνος…
Μαζί του ήταν κι ο αδελφός του και διάδοχος του θρόνου Παύλος (καθότι άκληρος ο βασιλεύς) και η σύζυγός του, η Φρειδερίκη, μια γυναίκα με πανέξυπνο βλέμμα που έμελλε να διαδραματίζει τον απόλυτα κυρίαρχο ρόλο στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα του τόπου.
Υποψιασμένη στο έπακρο η διοίκηση του Παναθηναϊκού, μιας ομάδας που μεσουρανούσε στις κοσμικές ελίτ αλλά μέχρι τότε είχε κατακτήσει ένα μόλις πρωτάθλημα (έναντι 6 του Ολυμπιακού) πλησιάζει τον Παύλο και τον ανακηρύσσει επίτιμο πρόεδρό της.
ΠΡΙΝ ΑΠΟ 65 ΧΡΟΝΙΑ
Αυτό όμως ουδόλως επηρέασε την πορεία της ομάδας που είχε αντιστρόφως ανάλογη από την προαναφερόμενη. Που και από τα «πάνω προς τα κάτω» λειτουργούσε και μεγαλουργούσε και τίτλους κατακτούσε.
Άλλη στόφα ο Ολυμπιακός. Οικοδομούσε το μεγαλείο του στις φτωχογειτονιές του Πειραιά μαζί με τον πόνο και την αγωνία για επιβίωση των ανθρώπων του τίμιου μόχθου. Ανήγαγε το ποδόσφαιρο σε λαϊκό άθλημα, αφαιρώντας το σχετικό πλεονέκτημα από την αστική τάξη που το θεωρούσε (κι αυτό) κτήμα της.
Αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του απλού πολίτη έγινε αυτή η ομάδα κι έτσι κατάφερε να φτάσει στη γιγάντωση.
Είχε απολέσει το πρωτάθλημα της περιόδου 1945-1946 από τον Άρη και στη σεζόν που βρισκόταν σε εξέλιξη πήγαινε για τα πάντα!
ΤΟΠΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΚΑΙ ΚΥΠΕΛΛΟ
Αρχικά κατέκτησε «αέρα» το τοπικό πρωτάθλημα του Πειραιά με 41 βαθμούς, έναντι 35 του Ατρομήτου, 32 του Εθνικού, 28 της Προοδευτικής, 26 της Άμυνας, 21 του Άρη Νικαίας και του Α.Ο. Νεαπόλεως και 14 του Αργοναύτη.
Στις 8 Ιουνίου κατέκτησε για πρώτη φορά και το κύπελλο Ελλάδος (σκορπίζοντας στον τελικό τον μεγάλο Ηρακλή της εποχής με το ευρύτατο 5-0) και διεκδικούσε με μεγάλες αξιώσεις και το πανελλήνιο πρωτάθλημα.
ΤΟ ΝΤΕΡΜΠΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΕΚ
Την Κυριακή 6 Ιουλίου 1947 (την προηγούμενη Παρασκευή συμπληρώθηκαν 65 ολόκληρα χρόνια από τότε) αντιμετώπιζε, στο πλαίσιο της 9ης και προτελευταίας αγωνιστικής, την ΑΕΚ στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Με έναν παλαιό αμυντικό της Ένωσης, τον Θέμο Ασδέρη, να κάθεται στον πάγκο του ο Ολυμπιακός παρατάχθηκε στον αγωνιστικό χώρο με τον Στέλιο Κουρουκλάτο κάτω από τα δοκάρια του και τους Νίκο Ζάκκα, Ανδρέα Μουράτη, Διονύση Μινάρδο, Γιάννη Χέλμη, Γιώργο Βαγιακάκο, Νίκο Βασιλείου, Αλέκο Χατζησταυρίδη (μέχρι πριν από δύο χρόνια φορούσε την κιτρινόμαυρη φανέλα), Γιάννη Βάζο, Γιώργο Πήλιουρη και Δημήτρη Αποστολόπουλο.
Απέναντί τους η ΑΕΚ εμφανίστηκε με τους Δελαβίνια, Γάσπαρη, Παπαδόπουλο, Νησιάδη, Τζανετή, Μάγειρα, Αδαμίδη, Ξένο, Χατζηβαρδέα, Μαρόπουλο και Παπαντωνίου.
Με ένα γκολ σε κάθε ημίχρονο οι ερυθρόλευκοι «καθάρισαν» με 2-0 το ντέρμπι. Στο 41ο λεπτό όταν ο Πήλιουρης αξιοποίησε σέντρα του Βάζου και στο 67ο με εκτελεστή το δημιουργό του πρώτου τέρματος κι αφού είχε προηγηθεί ασθενής απόκρουση του Δελαβίνια σε σουτ του Αποστολόπουλου.
Κατά την τελευταία αγωνιστική ο Ολυμπιακός κέρδισε και τον Ατρόμητο Πειραιώς με 4-1 στο Καραϊσκάκη και έκατσε και πάλι στο θρόνο του.
ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σε αυτό το πρώτο νταμπλ των Πειραιωτών, πέραν των προαναφερόμενων ποδοσφαιριστών τους, συμμετοχή είχαν και οι τερματοφύλακες Αριστείδης Λούβαρης (πατέρας του νυν αντιπροέδρου της ΠΑΕ Ολυμπιακός) και Βραχιώτης καθώς και οι Βάρναλης, Ακύλας Δρούγκας, Παναγιώτης Λυμπέρης και Λευτέρης Τριανταφύλλου.
Η ομάδα αυτή ήταν η μαγιά του ΘΡΥΛΟΥ, όπως ονομάστηκε η ομάδα του Μουράτη και των άλλων που ακολούθησαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω τι έκαναν εκείνα τα χρόνια οι γαύροι αλλά από τον Γουλανδρή και μετά ας είναι καλά τα εκατομμύρια και η παράγκα………
ΑπάντησηΔιαγραφή