ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ

Από τα 18 του (1897) στο Πεζικό, όπου κατετάγη ως εθελοντής, οπλαρχηγός του Μακεδονικού Αγώνα, μαχητής των Βαλκανικών Πολέμων, πήρε μέρος στο Κίνημα της Εθνικής Αμύνης, συμμετείχε στις επιχειρήσεις της Ουκρανίας και της Μικράς Ασίας, εγκατέλειψε το στράτευμα μετά την ήττα του Ελευθέριου Βενιζέλου στις εκλογές του 1920 και επανήλθε σε αυτό μετά την Επανάσταση του 1922.

Γνήσιος γλετζές, του άρεσαν οι γυναίκες και το ποτό αλλά και το διάβασμα. Πολλοί συμπολεμιστές του τον θυμούνταν, στο
περιθώριο των μαχών, να μελετά, κυρίως αρχαίους συγγραφείς.

Ίδρυσε το Εθνικόν Δημοκρατικόν Κόμμα και διετέλεσε υπουργός Στρατιωτικών (κυβέρνηση Παπαναστασίου) και υπουργός Εσωτερικών (κυβέρνηση Μιχαλακόπουλου). Το καλοκαίρι του 1926 ανέτρεψε τη δικτατορία Πάγκαλου και διετέλεσε πρωθυπουργός από τις 26 Αυγούστου ως τις 4 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους. Στη θητεία του διενεργήθηκαν οι εκλογές της 7ης Νοεμβρίου (με συμμετοχή όλων των πολιτικών δυνάμεων και χωρίς να ευνοηθεί κάποια από την πλευρά της εξουσίας) στις οποίες -όπως είχε δεσμευτεί νωρίτερα- ο ίδιος και το κόμμα του δεν πήραν μέρος, για να μη θεωρηθεί ότι θα χρησιμοποιούσαν τον κρατικό μηχανισμό ως φέουδό τους. Επανήλθε στη Βουλή το 1928 ως βουλευτής Καβάλας (το κόμμα του έλαβε ποσοστό 2,71%) και επανεκλέχτηκε έπειτα από 4 χρόνια στα Τρίκαλα με το νέο του κόμμα, το Εθνικόν Ριζοσπαστικόν, το οποίο συγκέντρωσε το 4,07% των ψήφων. Στο σημείο εκείνο επισημοποιείται η απόσχισή του από το αντιμοναρχικό μέτωπο και η μεταπήδησή του στο φιλοβασιλικό στρατόπεδο. Γι’ αυτό, εξάλλου, ορκίζεται υπουργός Στρατιωτικών της βραχύβιας κυβέρνησης Τσαλδάρη.Με τον τελευταίο και το Λαϊκό Κόμμα συνεργάστηκε στις εκλογές του 1933 και μετά τη νίκη τους επανήλθε στο προαναφερθέν υπουργείο, αναλαμβάνοντας παράλληλα (από τις 5 Απριλίου 1935, λίγο μετά την αντιμετώπιση του βενιζελικού κινήματος) και την αντιπροεδρία της κυβερνήσεως.

Την επόμενη χρονιά συνεισφέρει τα μέγιστα στην κατάπνιξη του φιλοβασιλικού (και… φιλομεταξικού) κινήματος των Λεοναρδόπουλου – Γαργαλίδη. Έφυγε από τις Ένοπλες Δυνάμεις με το βαθμό του υποστρατήγου και στις εκλογές της 16ης Δεκεμβρίου (στις οποίες δεν πήραν μέρος οι οπαδοί του στέμματος) πολιτεύτηκε για πρώτη φορά και αναδείχθηκε πληρεξούσιος Ροδόπης.

Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς πήγε ν’ ανατρέψει τον Τσαλδάρη, αλλά τελευταία στιγμή «έκανε πίσω». Δεν άργησε να υλοποιήσει το σχέδιό του στις 10 Οκτωβρίου όταν, σε συνεννόηση μαζί του, οι τρεις αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων, ο μετέπειτα πρωθυπουργός Παπάγος (του Στρατού Ξηράς), ο Οικονόμου (του Ναυτικού) και ο Ρέππας (της Αεροπορίας) σταμάτησαν καθ’ οδόν -από το σπίτι του προς το γραφείο του, στη Λεωφόρο Κηφισίας, στο ύψος του γηροκομείου της «Ελεήμονος Εταιρείας», το πρωθυπουργικό αυτοκίνητο και είπαν στον Τσαλδάρη: «Έχετε παραιτηθεί, κύριε πρόεδρε».

Ορκίστηκε πρωθυπουργός και αντιβασιλεύς και με συνοπτικές διαδικασίες (και το… γνωστό δημοψήφισμα) επανέφερε τον Γεώργιο Β’.

Όμως, όταν στις 25 Νοεμβρίου ο έκπτωτος μονάρχης επέστρεψε στην Ελλάδα, τον «άδειασε» από την πρώτη στιγμή.

Ενώ ο «Κεραυνός» ετοιμαζόταν να επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο που θα τον μετέφερε από το Φάληρο στην Αθήνα, ο άναξ λειτούργησε ως… αλεξικέραυνο.

«Θα με συνοδεύσει μόνο ο διάδοχος (σ.σ.: ο αδελφός του Παύλος)», του είπε κόβοντάς του «τη φόρα». Την επομένη, δε, του ανακοίνωσε ότι θα του απομείνει το «Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος», κάτι που εκ των πραγμάτων προϊδέαζε για… τιμητική αποστρατεία.

Τέσσερις ημέρες αργότερα, δε, αποχωρούσε κι από την πρωθυπουργία (τυπικά ο βασιλεύς στάθηκε στη διαφωνία του για την αμνήστευση των αποτάκτων «του κινήματος του ’35» για να τον αντικαταστήσει) βαθιά απογοητευμένος από τη συμπεριφορά του «ελέω Θεού»…

Επανεκλέχτηκε βουλευτής Τρικάλων στις 26 Ιανουαρίου 1936 και για την 1η Φεβρουαρίου όχι μόνο είχε ζητήσει ακρόαση από τον βασιλέα, αλλά σχεδίαζε να τοποθετήσει και πέριξ των Ανακτόρων οπαδούς του για να τον επευφημίσουν. Εκείνη τη μέρα, όμως, έφυγε από τη ζωή...