Κάτι σαν… φαντομάς της πολιτικής ζωής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο Κωνσταντίνος Δεμερτζής.Παρότι εισήλθε νέος σε αυτή (σε ηλικία 34 ετών, το 1910, πρωτοεκλέχτηκε βουλευτής), πότε παρέμενε στους κόλπους της και πότε επέστρεφε στην έδρα του Πανεπιστημίου (Νομική, Οικογενειακό Δίκαιο).Παρ’ όλα αυτά ο θάνατος τον βρήκε πρωθυπουργό. Έστω και εξωκοινοβουλευτικό… Από τις 30 Νοεμβρίου του 1935 κατείχε το αξίωμα, με αποστολή να διενεργήσει τις εκλογές. Έλα όμως που αυτές δεν μπορούσαν να δώσουν κυβέρνηση, κι εκείνος παρέμενε στο «τιμόνι»…Αρχικά ως υπηρεσιακός και στη συνέχεια (από τις 14 Μαρτίου) ως… κανονικός, αφού ετοιμαζόταν να πάρει και «ψήφο εμπιστοσύνης» από τη Βουλή.Η σχεδόν… ισοψηφία σε έδρες των δημοκρατικών, από τη μια, κομμάτων και των φιλοβασιλικών από την άλλη (με ρυθμιστή το Παλλαϊκό
Μέτωπο του ΚΚΕ) κατάφερε να βγάλει πρόεδρο της Βουλής τον Σοφούλη -βάσει του συμφώνου που υπογράφει ο αρχηγός των Φιλελευθέρων με τον Στ. Σκλάβαινα- αλλά όχι και πρωθυπουργό.Έτσι ο Δεμερτζής, αφού ήταν στα πολιτικά αζήτητα επί μία επταετία (από τότε που ολοκλήρωσε τη θητεία του στη Βουλή του ’26), τώρα φάνταζε κάτι σαν… οικουμενικός!Του ’χε «κοτσάρει» κι ο βασιλιάς από δίπλα τον αρχηγό του μικρού Κόμματος Ελευθεροφρόνων Ιωάννη Μεταξά ως αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Στρατιωτικών κι έτσι «έδενε το γλυκό» με πρόσωπα που (αν μη τι άλλο) δεν πρωταγωνιστούσαν -τουλάχιστον εκείνη την περίοδο- στην πολιτική ζωή. Συγχρόνως, δε, δεν προκαλούσαν όσο οι αρχηγοί των μεγαλύτερων κομμάτων…Πιστοί μοναρχικοί και οι δύο, ανέκαθεν ο Μεταξάς και από τα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα κι έπειτα ο Δεμερτζής. Από το 1914 είχε αποχωρήσει από το Κόμμα Φιλελευθέρων (με το οποίο είχε επανεκλεγεί βουλευτής Αττικοβοιωτίας στις εκλογές του 1912) και αργά κάπως αλλά σταθερά περνούσε στην «αντίπαλη όχθη», ο δεύτερος.Πρόλαβε πρώτα να κάνει κι ένα χρόνο υπουργός Ναυτικών του Ελευθερίου Βενιζέλου (ένα χρόνο ακριβώς από 9 Νοεμβρίου 1913 μέχρι 9 Νοεμβρίου 1914!) κι ενάμιση μήνα, μερικά χρόνια αργότερα (21 Απριλίου – 14 Ιουνίου 1917) στο ίδιο πόστο, επί κυβερνήσεως Αλέξανδρου Ζαΐμη.Στην περιοχή της Νεαπόλεως κατοικούσε ο Κων. Δεμερτζής, στην οδό Ειρήνης. Σε καλή ηλικία (59 ετών) έγινε πρωθυπουργός αλλά άρχισε να αντιμετωπίζει κάποια σοβαρά (όπως αποδείχθηκε) προβλήματα υγείας.Όμως, τα ξημερώματα της Δευτέρας της Διακαινησίμου επήλθε το μοιραίον. Όχι από το στομάχι, αλλά από ανακοπή. Παρότι από το Μεγάλο Σάββατο αισθανόταν καλύτερα και το απόγευμα πριν από την Ανάσταση πήγε βόλτα με το αυτοκίνητό του μέχρι το Φάληρο.Από εκεί επέστρεψε το βράδυ, κατακλίθηκε και κατά τη διάρκεια του ύπνου, πέρασε στην αιωνιότητα.Ακόμα περισσότερο ξεθάρεψε τη μέρα της Λαμπρής. Το πρωί διεύρυνε την «αυτοκινητάδα» μέχρι τη Βουλιαγμένη αυτή τη φορά, ενώ το απόγευμα έδωσε εντολή στον οδηγό για βόρεια προάστια, στο σπίτι της κόρης του Μαρίας στην Κηφισιά.
Οι ενοχλήσεις στο στομάχι αυξάνονταν μέρα με τη μέρα κι ενώ ο λαός προετοιμαζόταν για το Πάσχα Κυρίου (12 Απριλίου) κι εκείνος για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του που είχε προγραμματιστεί να αναγνωστούν στις 22 του μηνός, την Τετάρτη του Θωμά όταν θα άνοιγε και πάλι η Βουλή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου