Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ Η ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑΓΟ

Στις 10 Φεβρουαρίου 1947 ο Σπύρος Μαρκεζίνης είναι 10 μηνών… βουλευτής. Πλησιάζει τη συμπλήρωση των 38 του χρόνων και έχει ορίσει εκείνη την ημέρα για να υλοποιήσει αυτό που σχεδίαζε από την περίοδο της γερμανικής κατοχής: να συστήσει δικό του κόμμα.Το Νέον Κόμμα είναι πια γεγονός. Τον ακολουθούν άλλοι 17 συνάδελφοί του, οι οποίοι -κι εκείνοι- είχαν αναδειχθεί βουλευτές στην αναμέτρηση της 31ης Μαρτίου 1946 με τη σημαία της Ηνωμένης Παρατάξεως Εθνικοφρόνων της οποίας κύρια συνιστώσα ήταν το Λαϊκό Κόμμα, ο
παραδοσιακός φορέας της Δεξιάς στον
τόπο μας.
Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του Νέου Κόμματος απαρτίστηκε από τους: Χαρίλαο Αλετρά, Ελευθέριο Γονή, Νικόλαο Γρηγοριάδη, Ευθύμιο Δεδούση, Εμμανουήλ Διακογιάννη, Χρήστο Ζαλοκώστα, Ιωάννη Ζολώτα, Ηρακλή Ζουμπουλάκη, Σπύρο Θεοτόκη (μετέπειτα υπουργό των κυβερνήσεων του Κωνσταντίνου Καραμανλή και συναρχηγό του φιλοβασιλικού κόμματος της Εθνικής Παρατάξεως την περίοδο 1977-1981), Χρήστο Θηβαίο, Αντώνιο Κακαρά, Θάνο Καψάλη, Ιωάννη Λάμπρου, Παυσανία Λυκουρέζο (γνωστό δικηγόρο της εποχής, όπως σήμερα ο γιος του Αλέξανδρος Λυκουρέζος), Σπύρο Μαρκεζίνη, Κωνσταντίνο Παπαγιάννη και Ανδρέα Στράτο.
Το Νέον Κόμμα ξεκίνησε με ενθουσιασμό και προοπτική. Αποτέλεσε μια μάλλον αντιπολιτευτική φωνή προς την κυβέρνηση του ηγέτη του Λαϊκού Κόμματος Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, ενώ στήριξε εκείνη του αρχηγού του Κόμματος Φιλελευθέρων Θεμιστοκλή Σοφούλη σε κάποια φάση του βίου της. Σε κείνη την κυβέρνηση δε, ο Μαρκεζίνης υπουργοποιήθηκε για πρώτη φορά (υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου από τις 20 Ιανουαρίου 1949 μέχρι τις 14 Απριλίου του ίδιου έτους).
Ακολούθησαν οι εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950, στις οποίες πήρε μέρος για πρώτη φορά και… τελευταία το Νέο Κόμμα. Οι νέοι πολιτικοί (γιατί οι περισσότεροι ήταν ηλικιακά κοντά στον αρχηγό τους) δεν έπεισαν. Ίσως ακολούθησαν το γενικότερο κατρακύλισμα του πολιτικού χώρου της Δεξιάς, αφού η διετία 1950-1952 έδωσε ώθηση στα κόμματα του Κέντρου. Το Νέο Κόμμα περιορίστηκε στο 2,5% του εκλογικού σώματος και εξέλεξε μόλις ένα βουλευτή, τον Α. Στράτο, στην Αιτωλοακαρνανία (γιο του εκτελεσθέντος μετά τη δίκη των έξι πρώην πρωθυπουργού Νικολάου Στράτου). Ο Μαρκεζίνης υποστήριξε τότε ότι το κόμμα του έπεσε «θύμα της ψυχολογίας της χαμένης ψήφου αλλά και της τύχης η οποία δεν του επέτρεψε να εξασφαλίσει την εκλογική βάση».
Με το κόμμα να αποτυγχάνει και τον αρχηγό του να βρίσκεται εκτός Βουλής, δεν υπήρχε μέλλον. Ο Μαρκεζίνης όμως δεν πτοήθηκε. Ήταν από εκείνους που πρωτοστάτησαν στην είσοδο του Αλέξανδρου Παπάγου στην πολιτική σκηνή. Στο σπίτι που κατοικούσε τότε ο ίδιος (στις παρυφές του Κολωνακίου, στην οδό Λυκαβηττού 5, στη συμβολή με τη Σόλωνος) επισφραγίστηκε η ίδρυση ενός νέου κόμματος, του Ελληνικού Συναγερμού, με αρχηγό τον Παπάγο και βασικά στελέχη τον Μαρκεζίνη, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον Στέφανο Στεφανόπουλο και τον δικαστικό Παναγιώτη Πουλίτσα (υπηρεσιακό υπουργό δύο εβδομάδων, αμέσως μετά τις εκλογές του 1946).
Ο Ελληνικός Συναγερμός είχε την αντίστροφη τύχη από το Νέον Κόμμα. Και στις δύο αναμετρήσεις που έλαβε μέρος αναδείχθηκε πρώτο κόμμα. Το 1951 με ποσοστό 36,53% (αλλά με σχετική πλειοψηφία, με αποτέλεσμα να σχηματιστούν κυβερνήσεις του Κέντρου) και το 1952, με το εντυπωσιακό 49,22%.
Ο Μαρκεζίνης όχι μόνο επέστρεψε στη Βουλή αλλά και στις 19 Νοεμβρίου 1952 έγινε ο πανίσχυρος υπουργός Συντονισμού και ο «ιθύνων νους» της κυβέρνησης Παπάγου.
Στη θητεία του εκείνη προχώρησε στην υποτίμηση της δραχμής (απ'όπου και η σχετική φωτογραφία), κατάργησε τα (πληθωριστικά) μηδενικά στα νομίσματα και πρόβαλε στην κοινή γνώμη ως ο επικρατέστερος (στη μάχη των επιγόνων) για τη διαδοχή Παπάγου.
Όμως, ο Μαρκεζίνης ανέτρεψε τα προγνωστικά της εποχής και ήλθε (με αφορμή διαφωνίες του για την ακολουθούμενη πολιτική στο Κυπριακό) σε ρήξη με τον πρωθυπουργό. Έτσι, στις 3 Απριλίου 1954 αποχώρησε από την κυβέρνηση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου