Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ Ε.Ε.Κ.

Ενώπιον πολυπληθούς ακροατηρίου ο Π. Κανελλόπουλος  εξήγγειλε ότι «κηρύσσομεν την αγάπην, ζητούμεν την αποκατάστασιν της εθνικής ενότητος και καταπολεμούμεν το μίσος όχι απλώς χάριν της ησυχίας μας, όχι απλώς δια να εξασφαλίσωμεν κάποιαν ομαλότητα εις την ιδιωτικήν και επαγγελματικήν μας ζωή και εις αυτήν την ζωήν του έθνους. Όχι! Τα έθνη δεν εξασφαλίζουν ιστορικήν υπόστασιν με την στενήν περί ησυχίας αντίληψιν των πολιτών. Πολίτης άξιος της ιδιότητός του ως φορέως εθνικής αποστολής δεν ζητεί την ησυχίαν του. Την ζωήν της Ελλάδος ως έθνους ιστορικώς βιώσιμου δεν εξασφαλίζομεν με την ησυχίαν και την άνεσίν μας, αλλά πρέπει ανά πάσαν στιγμήν να διεκδικώμεν με αγώνας και με θυσίας, με ανησυχίας και με φροντίδας, εν ανάγκη και με το αίμα μας ακόμη! Ημείς δεν

θα δώσουμεν υποσχέσεις ως προς την ικανοποίησιν συμφερόντων. Ημείς θα ζητήσωμεν μάλιστα εν πολλοίς θυσίας. Διότι επί της θυσίας των κατά μέρος συμφερόντων βασίζονται τα κράτη, των οποίων οι πολίται, έχοντες συνείδησιν της ιστορικής των αποστολής, γνωρίζουν ότι όχι μόνον εν καιρώ πολέμου, αλλά και εν ειρήνη πάσα στιγμή είναι κρίσιμος. Η αυταπάρνησις, εάν υπάρχει ως αρετή εις την ψυχήν των πολιτών, πρέπει να είναι διαρκώς εν ενεργεία». Έκανε λόγο για «κοινωνική πολιτική που πρέπει να στρέφηται προς όλους τους έχοντας ανάγκην να εξασφαλισθεί η ελευθέρα κατά την αξίαν των ανάπτυξις. Πρέπει να αποβλέπει προς τον εργάτην ως εις τον δικαιούμενον κατ’ αρχήν, παρεχομένων εις αυτόν των αναγκαίων προς τούτο μέσων, να προαχθεί κοινωνικώς. Πρέπει να αποβλέπει εις τον αγρότην, επιδιώκουσα την ηθικήν και πνευματικήν ανύψωσιν της εν τη υπαίθρω ζωής του, ανακόπτουσα το κύμα της αστυφιλίας. Πρέπει να αποβλέπει εις τον μικροαστόν και εις την ανάπτυξιν τούτου, καθώς –τέλος– και εις αυτά ακόμη τα τέκνα των ευπορουσών οικογενειών. Διότι, και αυτά είναι δυνατόν, προσανατολιζόμενα υπό τον έλεγχον και την καθοδήγησιν του κράτους εις επαγγέλματα κατώτερα της ανοήτου πολλάκις φιλοδοξίας και της ψευδούς αξιοπρέπειας των γονέων, να αποδώσουν περισσότερα». Και κατέληξε επισημαίνοντας: «Ας στραφώμεν κατά των παρατάξεων, ας διαλύσωμεν με επαναστατική ορμήν, τα συγκροτήματα, τα οποία πνίγουν την αναπνοήν του έθνους και υπάρχουν –όπως απεδείχθη επανειλημμένως– μακράν πάσης ιδεολογίας. Επικαλούνται δε την παράδοσιν μόνον εφ’ όσον (τα) συμφέρει».