Η σύσταση του Λαϊκού Ενωτικού Κόμματος από το Εθνικό Ενωτικό του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και την Ομάδα Ανεξάρτητων Λαϊκών βουλευτών (στην οποία συμμετείχε και ο μετέπειτα πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής) αποτέλεσε –μαζί με το Νέον Κόμμα του Σπύρου Μαρκεζίνη- το πρόπλασμα για την κάθοδο του Αλέξανδρου Παπάγου στην πολιτική.
Από τη συγχώνευση των δύο κομμάτων και την προσθήκη πολιτικών φίλων του στρατάρχη προέκυψε λίγους μήνες αργότερα ο Ελληνικός Συναγερμός, το κόμμα που πρώτευσε με ποσοστό 36,53% στις εκλογές της 9ης
Σεπτεμβρίου 1951 και σάρωσε (με 49,22%) σε
εκείνες της 16ης Νοεμβρίου 1952.
Ο Κανελλόπουλος ήταν βασικός πυλώνας του νέου κόμματος και μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπάγου ανέλαβε τα καθήκοντα του υπουργού Εθνικής Άμυνας. Από τις 15 Δεκεμβρίου 1954, δε, ασκούσε παράλληλα και αυτά του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως.
Η θητεία του στα λεγόμενα ένστολα υπουργεία ήταν πολύχρονη και το όνομά του στους στρατιωτικούς κύκλους καλό. Όμως στην πολύκροτη «Υπόθεση των Αεροπόρων» ακούστηκαν πολλά εναντίον του από το χώρο της Κεντροαριστεράς, παρότι δεν τη χειρίστηκε ο ίδιος σε κρίσιμες φάσεις της.
Ο θάνατος του Παπάγου στις 4 Οκτωβρίου 1955, παρά το γεγονός ότι αναμενόταν το τελευταίο χρονικό διάστημα, αποσυντόνισε πλήρως το πολιτικό σύστημα της εποχής. Κι αυτό συνέβη επειδή ο βασιλεύς Παύλος δεν ανέθεσε την προεδρία της κυβέρνησης σε έναν από τους δύο αντιπροέδρους της (ο άλλος ήταν ο υπουργός Εξωτερικών Στέφανος Στεφανόπουλος) αλλά –εκπλήσσοντας τους πάντες– στον υπουργό Δημοσίων Έργων Καραμανλή.
Ο Σερραίος πολιτικός σχημάτισε την κυβέρνησή του, στην οποία αρνήθηκε να συμμετάσχει ο Κανελλόπουλος, ως αντιπρόεδρος, όπως του προτάθηκε. Παρ’ όλα αυτά, παρέμεινε στην πενταμελή ομάδα διεύθυνσης του Ελληνικού Συναγερμού. Παραμέρισε την πικρία του για την «παραβίαση της επετηρίδας» σεβόμενος και τη συγγενική του σχέση με το νέο πρωθυπουργό ο οποίος στο μεταξύ είχε νυμφευθεί την ανεψιά του.
Όμως λίγο μετά, όταν ο Καραμανλής προχώρησε στην ίδρυση της ΕΡΕ, αρνήθηκε να τον ακολουθήσει. Συμπεριελήφθη τυπικά στα ψηφοδέλτιά της στις εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1956 κι αμέσως μετά την εκλογή ανεξαρτητοποιήθηκε.
Χωρίς να έχει καμία σχέση με το κυβερνών κόμμα, του προτάθηκε από τον πρόεδρο του (μικρού πλέον) Λαϊκού Κόμματος η συναρχηγία. Αποδέχθηκε την πρόταση του Ντίνου Τσαλδάρη και στις εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου 1958, με την προσθήκη άλλων στελεχών, όπως οι Στέφανος Στεφανόπουλος, Θεόδωρος Τουρκοβασίλης, Παναγής Παπαληγούρας και Σωτήρης Γκοτζαμάνης, συγκρότησαν την Ένωση Λαϊκού Κόμματος. Έλαβαν 2,94% και εξέλεξαν 4 βουλευτές, μεταξύ των οποίων και τον Κανελλόπουλο στην Αχαΐα.
Η αποτυχία στο εγχείρημα ύπαρξης δεύτερου δεξιού κόμματος ώθησε τον Κανελλόπουλο στο «να τα βρει» με τον Καραμανλή. Έτσι, στις 5 Ιανουαρίου 1959 προσχώρησε στην ΕΡΕ και ορκίστηκε αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως. Σε αυτή τη θέση παρέμεινε μέχρι τις 19 Ιουνίου 1963 όταν παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός.
Στη συνέχεια ο Καραμανλής (μετά την ήττα του στις εκλογές του 1963) αποχώρησε από την ενεργό πολιτική αλλά και τη χώρα και άφησε «στο πόδι του» τον Κανελλόπουλο. Με νέο αρχηγό η ΕΡΕ ηττήθηκε και στις εκλογές που θα ακολουθούσαν.
Στους 17 μήνες της διακυβέρνησης της χώρας από την Ένωση Κέντρου, ο Κανελλόπουλος άσκησε σκληρή αντιπολίτευση (με έντονα αντιπαπανδρεϊκή και αντικομμουνιστική χροιά) και στήριξε «με νύχια και με δόντια» τις τρεις κυβερνήσεις των «αποστατών».
Μετά την πτώση της κυβέρνησης Παρασκευόπουλου (τη στήριξαν Ε.Κ. και ΕΡΕ) ορκίστηκε πρωθυπουργός αμιγούς κυβερνήσεως του κόμματός του. Όμως, κι αυτή του η θητεία (όπως εκείνη του 1945) ήταν μικρή. Μόλις 18 ημερών…
 |
| Συγκέντρωση του Ελληνικού Συναγερμού (1952) |
Από τη συγχώνευση των δύο κομμάτων και την προσθήκη πολιτικών φίλων του στρατάρχη προέκυψε λίγους μήνες αργότερα ο Ελληνικός Συναγερμός, το κόμμα που πρώτευσε με ποσοστό 36,53% στις εκλογές της 9ης
Σεπτεμβρίου 1951 και σάρωσε (με 49,22%) σε
εκείνες της 16ης Νοεμβρίου 1952.
Ο Κανελλόπουλος ήταν βασικός πυλώνας του νέου κόμματος και μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπάγου ανέλαβε τα καθήκοντα του υπουργού Εθνικής Άμυνας. Από τις 15 Δεκεμβρίου 1954, δε, ασκούσε παράλληλα και αυτά του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως.
Η θητεία του στα λεγόμενα ένστολα υπουργεία ήταν πολύχρονη και το όνομά του στους στρατιωτικούς κύκλους καλό. Όμως στην πολύκροτη «Υπόθεση των Αεροπόρων» ακούστηκαν πολλά εναντίον του από το χώρο της Κεντροαριστεράς, παρότι δεν τη χειρίστηκε ο ίδιος σε κρίσιμες φάσεις της.
Ο θάνατος του Παπάγου στις 4 Οκτωβρίου 1955, παρά το γεγονός ότι αναμενόταν το τελευταίο χρονικό διάστημα, αποσυντόνισε πλήρως το πολιτικό σύστημα της εποχής. Κι αυτό συνέβη επειδή ο βασιλεύς Παύλος δεν ανέθεσε την προεδρία της κυβέρνησης σε έναν από τους δύο αντιπροέδρους της (ο άλλος ήταν ο υπουργός Εξωτερικών Στέφανος Στεφανόπουλος) αλλά –εκπλήσσοντας τους πάντες– στον υπουργό Δημοσίων Έργων Καραμανλή.
Ο Σερραίος πολιτικός σχημάτισε την κυβέρνησή του, στην οποία αρνήθηκε να συμμετάσχει ο Κανελλόπουλος, ως αντιπρόεδρος, όπως του προτάθηκε. Παρ’ όλα αυτά, παρέμεινε στην πενταμελή ομάδα διεύθυνσης του Ελληνικού Συναγερμού. Παραμέρισε την πικρία του για την «παραβίαση της επετηρίδας» σεβόμενος και τη συγγενική του σχέση με το νέο πρωθυπουργό ο οποίος στο μεταξύ είχε νυμφευθεί την ανεψιά του.
Όμως λίγο μετά, όταν ο Καραμανλής προχώρησε στην ίδρυση της ΕΡΕ, αρνήθηκε να τον ακολουθήσει. Συμπεριελήφθη τυπικά στα ψηφοδέλτιά της στις εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1956 κι αμέσως μετά την εκλογή ανεξαρτητοποιήθηκε.
Χωρίς να έχει καμία σχέση με το κυβερνών κόμμα, του προτάθηκε από τον πρόεδρο του (μικρού πλέον) Λαϊκού Κόμματος η συναρχηγία. Αποδέχθηκε την πρόταση του Ντίνου Τσαλδάρη και στις εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου 1958, με την προσθήκη άλλων στελεχών, όπως οι Στέφανος Στεφανόπουλος, Θεόδωρος Τουρκοβασίλης, Παναγής Παπαληγούρας και Σωτήρης Γκοτζαμάνης, συγκρότησαν την Ένωση Λαϊκού Κόμματος. Έλαβαν 2,94% και εξέλεξαν 4 βουλευτές, μεταξύ των οποίων και τον Κανελλόπουλο στην Αχαΐα.
Η αποτυχία στο εγχείρημα ύπαρξης δεύτερου δεξιού κόμματος ώθησε τον Κανελλόπουλο στο «να τα βρει» με τον Καραμανλή. Έτσι, στις 5 Ιανουαρίου 1959 προσχώρησε στην ΕΡΕ και ορκίστηκε αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως. Σε αυτή τη θέση παρέμεινε μέχρι τις 19 Ιουνίου 1963 όταν παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός.
Στη συνέχεια ο Καραμανλής (μετά την ήττα του στις εκλογές του 1963) αποχώρησε από την ενεργό πολιτική αλλά και τη χώρα και άφησε «στο πόδι του» τον Κανελλόπουλο. Με νέο αρχηγό η ΕΡΕ ηττήθηκε και στις εκλογές που θα ακολουθούσαν.
Στους 17 μήνες της διακυβέρνησης της χώρας από την Ένωση Κέντρου, ο Κανελλόπουλος άσκησε σκληρή αντιπολίτευση (με έντονα αντιπαπανδρεϊκή και αντικομμουνιστική χροιά) και στήριξε «με νύχια και με δόντια» τις τρεις κυβερνήσεις των «αποστατών».
Μετά την πτώση της κυβέρνησης Παρασκευόπουλου (τη στήριξαν Ε.Κ. και ΕΡΕ) ορκίστηκε πρωθυπουργός αμιγούς κυβερνήσεως του κόμματός του. Όμως, κι αυτή του η θητεία (όπως εκείνη του 1945) ήταν μικρή. Μόλις 18 ημερών…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου