Η ''ΕΠΤΑΕΤΙΑ'', ΤΟ 1974 ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Εκλογές 1981 με το γιό του Βασίλη

Από την 21η Απριλίου κι έπειτα ο αρχηγός των Προοδευτικών ασχολήθηκε περισσότερο με τη συγγραφή του ογκώδους πνευματικού έργου του (πρότυπο ιστορίας από την καθαρώς αστική σκοπιά) και εξίμισι χρόνια αργότερα συνεργάστηκε με τη χούντα, όταν η τελευταία επιχείρησε να δώσει μορφή πολιτικοποίησης στο καθεστώς. Ορκίστηκε πρωθυπουργός βραχύβιας κυβέρνησης στις 8 Οκτωβρίου 1973 και εξέπεσε του αξιώματος στις 25 Νοεμβρίου, όταν τα τανκς του Δ. Ιωαννίδη παραμέρισαν εκείνα του Γ. Παπαδόπουλου.

Η θητεία του είχε αρχίσει με κάποιες προοπτικές, αφού τη «φιλελευθεροποίηση» είχαν δει με θετικό μάτι δυνάμεις της Ανανεωτικής Αριστεράς (η ηγεσία του ΚΚΕ Εσωτερικού και η, υπό τον Ηλία Ηλιού, ΕΔΑ) αλλά σκιάστηκε από τη σφαγή του
Πολυτεχνείου.
Αυτό του στοίχισε και την απουσία του από το
πολιτικό σκηνικό για τα επόμενα χρόνια. Το 1979 επανασύστησε το κόμμα του και πήρε μέρος στη διπλή αναμέτρηση του 1981: στις εθνικές εκλογές έλαβε 1,69% και δεν εξέλεξε βουλευτή, στις ευρωεκλογές 1,95% και ανέδειξε έναν εκπρόσωπο. Έκανε όμως το λάθος να μην ηγηθεί ο ίδιος του ευρωψηφοδελτίου (από τη σιγουριά ότι θα εκλεγόταν στο εθνικό) κι έτσι από τους Προοδευτικούς πήγε στις Βρυξέλλες ο Απόστολος Παπαγεωργίου.
Η τελευταία κάθοδός του ήταν στις ευρωεκλογές του 1984 (όταν πια ο χώρος των νοσταλγών της «επταετίας» εκπροσωπείτο από την ΕΠΕΝ) και έλαβε το ταπεινωτικό για το πολιτικό του ανάστημα 0,17%.
Έκτοτε ασχολήθηκε με την τελειοποίηση του συγγραφικού του έργου και έφυγε από τη ζωή στο λυκαυγές της νέας χιλιετίας.