Εκτελέστηκε, σαν σήμερα πριν από 68 χρόνια, στις 6 Ιουνίου 1943 μαζί εκατό άλλους φυλακισμένους, εκτελέστηκε από τις ιταλικές κατοχικές δυνάμεις στο Νεζερό, κοντά στη Λάρισα, σε αντίποινα για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου. Απευθύνθηκε στα ιταλικά στους στρατιώτες του εκτελεστικού αποσπάσματος να μην τους εκτελέσουν στο όνομα του αντιφασισμού και της διεθνιστικής αλληλεγγύης. Όταν οι στρατιώτες αρνήθηκαν να τους εκτελέσουν, την εκτέλεση έκαναν οι αξιωματικοί. Είχε γεννηθεί στη Θήβα στις 10 Μαρτίου 1900. Το 1919 μπήκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την ίδια χρονιά εντάχτηκε στο Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΕΚΕ), τον πρόδρομο του ΚΚΕ.Από το 1920 υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό κατά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο 1919-1922. Υπήρξε ένας από τους οργανωτές της αντιπολεμικής δράσης στο μέτωπο: συμμετείχε στη σύνταξη της εφημερίδας Ερυθρός Φρουρός και στην οργάνωση κομμουνιστικών πυρήνων στις μονάδες. Οι προκηρύξεις του Κεντρικού
συμβουλίου των κομμουνιστών φαντάρων του μετώπου είναι συνήθως γραμμένες από το χέρι του Πουλιόπουλου. Συνελήφθη το 1922 για την αντιπολεμική του δράση και παραπέμφθηκε σε στρατοδικείο στη Σμύρνη με την προοπτική της εκτέλεσης. Με την κατάρρευση του μετώπου όμως αφέθηκε ελεύθερος και επέστρεψε στην Ελλάδα.Από το 1923 ως το 1925 έπαιξε ηγετικό ρόλο στο κίνημα των
βετεράνων του πολέμου και το 1924 εκλέχτηκε πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Παλαιών Πολεμιστών και Θυμάτων Στρατών, η οποία εξέδιδε
την εφημερίδα Παλαιός Πολεμιστής με κυκλοφορία που έφτανε τα 20 χιλιάδες φύλλα.Πρωταγωνίστησε στο 3ο έκτακτο συνέδριο του ΣΕΚΕ, το 1924, στο οποίο αποφασίστηκε η μπολσεβικοποίηση του κόμματος, δηλαδή ο κομμουνιστικός του χαρακτήρας και η ένταξή του στην Γ' Διεθνή, και εκλέχτηκε πρώτος γενικός γραμματέας του ΚΚΕ σε ηλικία 24 ετών. Επίσης, ήταν αντιπρόσωπος του κόμματος στο πέμπτο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1924.Στις 24 Αυγούστου 1925, ο Πουλιόπουλος, μαζί με άλλους 23, δικάστηκε στην Αθήνα με την κατηγορία ότι προωθούσε την αυτονομία της Μακεδονίας και της Θράκης. Στα πλαίσια της υπεράσπισης των εθνικών μειονοτήτων και της αυτοδιάθεσης των λαών, υπερασπίστηκε τις ιδέες του σε μια απολογία που προκάλεσε αίσθηση μιλώντας επί πέντε ώρες και η δίκη διακόπηκε. Στις 22 Φεβρουαρίου 1926, η δίκη των αυτονομιστών συνεχίστηκε. Οι κατηγορίες απορρίφθηκαν, αλλά αντί να απελευθερωθούν εξορίστηκαν στην Ανάφη, την Αμοργό και τη Φολέγανδρο.Ο Πουλιόπουλος εξορίστηκε στη Φολέγανδρο. Αφέθηκε ελεύθερος το 1926 με την πτώση της δικτατορίας του Θεόδωρου Πάγκαλου.Στο συνέδριο του κόμματος το Μάρτιο του 1927, ο Πουλιόπουλος, μαζί με το Γιατσόπουλο, απομακρύνθηκαν από την Κεντρική Επιτροπή. Αργότερα τον ίδιο χρόνο, διαγράφτηκε επίσημα από το κόμμα αφού εξέδωσε και κυκλοφόρησε την μπροσούρα Νέο Ξεκίνημα. Στη συνέχεια σχημάτισαν μια αντιπολιτευτική ομάδα σε συντονισμό με τη Διεθνή Αριστερή Αντιπολίτευση, διεθνή αντιπολιτευτική τάση στην Κομμουνιστική Διεθνή υπό την ηγεσία του Τρότσκι. Άρχισαν να εκδίδουν περιοδικό που ονομάστηκε Σπάρτακος από το Δεκέμβριο του 1928. Αρνήθηκαν να ενωθούν με τους Αρχειομαρξιστές που είχαν διασπαστεί από το ΚΚΕ, κατηγορώντας τους για σεχταρισμό απέναντι στο κόμμα. Ο Τρότσκι όμως αναγνώρισε τους Αρχειομαρξιστές ως ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης, απόφαση που ο Πουλιόπουλος και η ομάδα του καταδίκασαν έντονα. Το 1934, η ομάδα του Πουλιόπουλου και μια ομάδα που είχε διασπαστεί από τους Αρχειομαρξιστές με επικεφαλής τον Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο), ενώθηκαν για να σχηματίσουν την Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΟΚΔΕ).Εκείνη την περίοδο, που σηματοδοτείται από την επικράτηση του σταλινισμού στο κομμουνιστικό κίνημα, ο Πουλιόπουλος αντιπάλευε την άποψη που διαμορφωνόταν από το ΚΚΕ και παγιώθηκε στην 6η Ολομέλεια της Κεντρικής Eπιτροπής του το 1934, η οποία θεωρούσε ότι λόγω του μη-ανεπτυγμένου και μισοφεουδαρχικού χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού η επανάσταση στην Ελλάδα δε θα μπορούσε να είναι σοσιαλιστική αλλά αστικοδημοκρατική. Ο Πουλιόπουλος υποστήριξε το σοσιαλιστικό της χαρακτήρα, τονίζοντας τόσο το επίπεδο της οικονομικής ανάπτυξης στην Ελλάδα και την πραγματοποιημένη λύση του αγροτικού ζητήματος όσο και ότι πολλά θέματα που παρουσιάζονται σαν έλλειμμα δημοκρατίας η αστική τάξη δεν μπορούσε πια να τα επιλύσει και μάλιστα έπαιρνε μια έντονα αυταρχική στροφή. Θεωρούσε ότι, στην πράξη, αυτή η τακτική σήμαινε την εγκατάλειψη του στόχου της σοσιαλιστικής επανάστασης γενικά.Άλλο σημείο σύγκρουσης με το ΚΚΕ ήταν η σχέση με τις μη-κομμουνιστικές εργατικές οργανώσεις. Υπό το βάρος της ήττας με την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία, τα επίσημα κομμουνιστικά κόμματα, που για μια ολόκληρη περίοδο δεν ήθελαν καμία συνεργασία μαζί τους, στράφηκαν προς την τακτική του Λαϊκού Μετώπου. Ο Πουλιόπουλος υποστήριζε την ανάγκη συνεργασίας στη δράση, αλλά τονίζοντας την ανάγκη πολιτικής και οργανωτικής ανεξαρτησίας των κομμουνιστών και απορρίπτοντας ιδιαίτερα τη συμμετοχή σε οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση.Ο Πουλιόπουλος υπήρξε ιδιαίτερα επικριτικός για την κατάσταση στη Σοβιετική Ένωση και την κατάλυση της εργατικής δημοκρατίας σε αυτήν. Παράλληλα, υποστήριζε ότι θα έπρεπε να υποστηριχτεί σε περίπτωση επίθεσης από τα καπιταλιστικά κράτη.Το 1938 πήρε την πρωτοβουλία να ενώσει τους Έλληνες τροτσκιστές στην Ενιαία Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΕΟΚΔΕ). Το Σεπτέμβριο του 1938, η ΕΟΚΔΕ συμμετείχε στην ίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς στο Παρίσι.Το 1938 τον συνελήφθη και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία.συμβουλίου των κομμουνιστών φαντάρων του μετώπου είναι συνήθως γραμμένες από το χέρι του Πουλιόπουλου. Συνελήφθη το 1922 για την αντιπολεμική του δράση και παραπέμφθηκε σε στρατοδικείο στη Σμύρνη με την προοπτική της εκτέλεσης. Με την κατάρρευση του μετώπου όμως αφέθηκε ελεύθερος και επέστρεψε στην Ελλάδα.Από το 1923 ως το 1925 έπαιξε ηγετικό ρόλο στο κίνημα των
βετεράνων του πολέμου και το 1924 εκλέχτηκε πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Παλαιών Πολεμιστών και Θυμάτων Στρατών, η οποία εξέδιδε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου