![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqskq_7exOprsJLC-xsjbtFTIVV4RaoRJhONKOJQf0XKZ2uT2Tkzf-X1C7_hHCAiWecdocDK2HnBalmfgMmr9_7huQiqs7zlunK85p2JuJZ0-1cbGAmNNUnzts0MycFKXSNXCYvXw-vNQq/s400/4%25CE%25BF+%25CE%259B%25CE%25A5%25CE%259A%25CE%2595%25CE%2599%25CE%259F+%25CE%259A%25CE%2591%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2598%25CE%2595%25CE%2591%25CE%25A3.jpg) |
Σκυλίτσης και Παττακός |
Οι πρώτες ημέρες του 1972 βρίσκουν το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας να δοκιμάζεται από εσωτερικές έριδες.
Ακόμα δεν αμφισβητείται ο κυρίαρχος ρόλος του Γεωργίου Παπαδοπούλου αλλά δύο ομάδες δεν καλοβλέπουν τις κινήσεις του.
Η μία, αν και όχι απολύτως ομογενοποιημένη, αποτελείται από στελέχη της πάλαι ποτέ Επαναστατικής Επιτροπής της 21ης Απριλίου, αφού με απόφαση του πρωθυπουργού είχαν…εξοριστεί ‘’επίλεκτοί’’ της ως υφυπουργοί Εσωτερικών -γενικοί διοικητές στις περιφέρειες. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εκείνο του Ιωάννη Λαδά στη Θεσσαλία.
Η δεύτερη εκφραζόταν από χαμηλόβαθμους νεαρούς αξιωματικούς που εκτιμούσαν ότι το καθεστώς αποκτά χαρακτηριστικά ‘’φιλελευθεροποίησης’’, κι αυτό δεν τους ήταν αρεστό. Ήταν η ομάδα που βρέθηκε στη ‘’γραμμή πυρός’’ του Δημητρίου Ιωαννίδη, κατά την ανατροπή του
Παπαδόπουλου στις 25 Νοεμβρίου 1973.
Την ίδια περίοδο ο πρωθυπουργός συγκέντρωνε υπερεξουσίες στα χέρια του, διατηρώντας και τα Υπουργεία
Εθνικής Αμύνης, Προεδρίας
της Κυβερνήσεως και