ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

''Ο Κωνσταντίνος μαζί με ολόκληρη τη βασιλική οικογένεια και τον απριλιανό πρωθυπουργό Κόλλια, στις 2.30 το πρωί της 14ης Δεκεμβρίου πετούσε από το αεροδρόμιο του Αμυγδαλεώνα της Καβάλας προς τη Ρώμη. Αφησε το κίνημα στην τύχη του και έφυγε, χωρίς να φαντάζεται ότι εκείνη τη νύχτα έπαιξε και έχασε το θρόνο του, πληρώνοντας την περιφρόνησή του προς τη δημοκρατία και τη λαϊκή βούληση που άνοιξαν το δρόμο στην ανωμαλία μετά το συνταγματικό πραξικόπημα ανατροπής του Γεωργίου Παπανδρέου τον Ιούλιο του 1965.
-Στις 12 Δεκεμβρίου 1967, παραμονή του βασιλικού αντιπραξικοπήματος, ο Κωνσταντίνος έστειλε έναν έμπιστό του στο Καστρί για να ρωτήσει τον Γεώργιο Παπανδρέου αν ήταν πρόθυμος να συμμετάσχει σε κυβέρνηση
εθνικής ενότητας, στην περίπτωση που θα ανατρέπονταν οι συνταγματάρχες.
-Ανέφερε ο έμπιστος του Κωνσταντίνου ότι την ίδια πρόταση θα μετέφερε και στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. -Λίγες μέρες μετά την αποτυχία του βασιλικού κινήματος, ο Γεώργιος Παπανδρέου αφηγήθηκε το περιστατικό στον βουλευτή Κώστα Περραιβό και σχολίασε: «Ηυχήθην εις τον Κωνσταντίνον νίκην και ει δυνατόν αναίμακτον. Και αυτός επέτυχε ήτταν αναίμακτον. Καϋμένε Κωνσταντίνε...».
Το καυστικό σχόλιο του Γεωργίου Παπανδρέου τα λέει όλα με τρόπο επιγραμματικό. Το αντικίνημα, έτσι όπως σχεδιάστηκε -από ποιους είναι άγνωστο- και εκτελέστηκε, ήταν καταδικασμένο σε αποτυχία.
Ισως το κίνημα να είχε ως στόχο να δείξει ο Κωνσταντίνος την αντίθεσή του προς τους συνταγματάρχες, να φύγει εκτός Ελλάδος και να πετύχει έτσι άφεση αμαρτιών για τη συμβίωση με τη χούντα. Γιατί, όμως, ήταν καταδικασμένος να αποτύχει; Πολλά έχουν γραφτεί και μάλιστα με λεπτομέρειες για τη μοιραία 13η Δεκεμβρίου 1967. Τα αίτια της αποτυχίας μπορεί να συνοψιστούν στα εξής:
1. Μήνες πριν ήταν γνωστό ευρύτατα και κυκλοφορούσε η πληροφορία ότι θα γίνει βασιλικό κίνημα και μάλιστα στη Βόρεια Ελλάδα. Ολοι μιλούσαν «εμπιστευτικά» για τον στρατηγό Περίδη, διοικητή του Γ' Σώματος Στρατού, και ρωτούσαν: «Πότε θα κινηθεί ο Περίδης;» Κάποιες «πληροφορίες» έλεγαν ότι το κίνημα θα γίνει στις 26 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, όταν όλη η χουντική κυβέρνηση θα είναι εκεί για τις γιορτές της απελευθέρωσης. Αξιωματικοί μυημένοι στο κίνημα έρχονταν από τον Εβρο στη Θεσσαλονίκη και ρωτούσαν παράγοντες του Κέντρου και της νεολαίας: «Θα βγει ο κόσμος στους δρόμους, αν ο Κωνσταντίνος με διάγγελμά του παύσει τη χούντα;»
Ολα αυτά είχαν φτάσει στα αφτιά της χούντας, η οποία παρακολουθούσε τις κινήσεις του Κωνσταντίνου και των φιλοβασιλικών.
2. Εκανε λάθος ο Κωνσταντίνος να ενημερώσει τους Αμερικανούς και μάλιστα να τους ζητήσει να στηρίξουν το κίνημά του: Ζήτησε το πρωί της 13ης Δεκεμβρίου από τον αμερικανό πρεσβευτή Φίλιπ Τάλμποτ να μεταδώσει η «Φωνή της Αμερικής» το διάγγελμά του προς το λαό και να κινηθεί μοίρα του 6ου Στόλου για να τον υποστηρίξει. Δεν έγινε τίποτε απολύτως από όσα ζήτησε...
3. Ξεκίνησε το κίνημα από την Καβάλα, ενώ θα έπρεπε να γνωρίζει, έστω από τους στρατιωτικούς που τον συμβούλευαν, ότι όσα κινήματα στο παρελθόν εκδηλώθηκαν στην επαρχία, και όχι στην πρωτεύουσα, απέτυχαν.
Στις 12 Δεκεμβρίου ενημέρωσε τον Γ. Παπανδρέου για την απόφασή του και... στις 2.30 π.μ. της 14ης Δεκεμβρίου εγκατέληψε ηττημένος τη χώρα από το αεροδρόμιο της Καβάλας προς Ρώμη.

Το 1933, ο Νικόλαος Πλαστήρας μόνος του, με ένα περίστροφο στο χέρι, κατέλαβε το υπουργείο Αμύνης και την εξουσία (την εγκατέλειψε λίγες ώρες μετά, υπακούοντας σε αξίωση του Ελ. Βενιζέλου). Το κίνημα της Θεσσαλονίκης το 1916 πέτυχε, όχι μόνο διότι συσπείρωσε στρατιωτικές και λαϊκές δυνάμεις υπό τη δυναμική τριανδρία Βενιζέλου-Κουντουριώτη-Δαγκλή, αλλά και επειδή είχε την υποστήριξη των συμμαχικών δυνάμεων (Αντάντ), που ζητούσαν την έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο.
4. Εστω και από την Καβάλα, δεν έγινε καμιά κίνηση για να καταληφθεί η Θεσσαλονίκη με προέλαση του Γ' Σώματος Στρατού και ειδικά της 20ής Τεθωρακισμένης μεραρχίας, που ήταν η μεγάλη δύναμη πυρός του κινήματος. Μια επιλαρχία με χουντικούς αξιωματικούς αντιτάχθηκε στο κίνημα, πέτυχε να συλλάβει τον διοικητή της μεραρχίας, ταξίαρχο Ερσελμαν, και να εξουδετερώσει αυτή την σημαντική δύναμη. 5. Για την ατυχή αυτή εξέλιξη τεράστια είναι η ευθύνη του Κωνσταντίνου, από τον οποίο ζητήθηκε η «άδεια», τηλεφωνικώς, να χτυπηθεί η χουντική επιλαρχία και εκείνος απάντησε ότι δεν επιθυμεί αιματοχυσία.
Το γεγονός εξόργισε τον ταξίαρχο Απόστολο Ζαλοχώρη, που διοικούσε μονάδα στον Εβρο, και τον ανάγκασε να πει στον Κωνσταντίνο: «Απορώ γιατί σας ρωτούν. Αν δεν χτυπήσουμε, θα μας χτυπήσουν. Εγώ δεν θα καθίσω να με πιάσουν».
Εκλεισε το τηλέφωνο, παρέδωσε τη μονάδα του και έφυγε στην Τουρκία. (Τα γεγονότα αφηγήθηκε στον γράφοντα ο επιτελής του ταγματάρχης Σπύρος Τσίρκας, που είχε διατελέσει υπασπιστής του επί Κέντρου υφυπουργού Αμύνης Μιχ. Παπακωνσταντίνου).
6. Εστάλησαν στο Πεντάγωνο από τον Κωνσταντίνο εφοδιασμένοι με επιστολές του οι στρατηγοί Μανέας και Ανδρέας Βαρδουλάκης για να το καταλάβουν. Τους είχε δοθεί η διαβεβαίωση ότι, μόλις εμφανιστούν, θα τους πλαισιώσουν 300 αξιωματικοί του Γενικού Επιτελείου, οι οποίοι θα τους στηρίξουν.
Επίσης, τους είχε δοθεί η υπόσχεση ότι θα ασκηθεί πίεση στο Πεντάγωνο με χαμηλές πτήσεις αεροσκαφών, στην ανάγκη και με πυρά, ώστε να παραδοθούν οι χουντικοί.
Τίποτε από τα δύο δεν έγινε. Οι δύο στρατηγοί συνελήφθησαν από άνδρες του αρχηγού ΓΕΣ, Οδυσσέα Αγγελή, και απομονώθηκαν σε ένα γραφείο του Πενταγώνου.
7. Ο Κωνσταντίνος δεν χρησιμοποίησε ούτε την αεροπορία ούτε το Ναυτικό, που είχαν προσχωρήσει στο αντικίνημά του, ούτε και τις δυνάμεις του Στρατού, οι οποίες ήταν στη διάθεσή του.
Το αντικίνημα δεν είχε αποφασισμένο αρχηγό. Και, όπως είπε ο Γεώργιος Παπανδρέου, «ο Κωνσταντίνος επέτυχε ήτταν αναίμακτον». (του Βίκτωρα Νέτα απο την ''Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 14ης Δεκεμβρίου 2003)